Welcome to the jungle!

Na het stadse leven is het tijd voor de jungle! We vliegen naar het klam, warme, Manaus om per boot te vertrekken richting de Amazone. Dit doen we samen met onze Braziliaanse gids Tarik en Michael; een Oostenrijks reisgenootje. Na ongeveer 15 km te hebben gevaren, vloeien de rivier Rio Solimões en de rivier Rio Negro samen om dan de Amazone te vormen. Deze ontmoeting van wateren (Encontro das Águas) is een grote toeristische trekpleister. Je ziet niet alleen kleurverschil tussen de twee rivieren, ook verschilt de temperatuur en de stroomsnelheid. Na een ritje in een oud volkswagenbusje en vervolgens nog een vaartocht in een bootje, komen we aan bij onze lodge, waar we twee nachten zullen verblijven. Vanuit onze hangmat zien we die middag verschillende dolfijnen voor onze lodge langs zwemmen. Heel bijzonder! Later krijgen we gezelschap van een Amerikaanse Hongaar en een Amerikaanse Turk. Deze cocktail van nationaliteiten geeft een ADHD achtige versie van Jut en Jul. Erg gezellig om erbij te hebben. Zij doen de 'turbo' versie van de Amazone; twee dagen en één nacht, waaronder 1 volle dag reistijd. ´s Avonds gaan we alligator spotten en moeten we het helaas alleen met Jul doen. Jut is dan al een beetje moe van de reis. We zien verschillende kleine alligators en onze gids haalt er ook eentje uit het water om van dicht bij te laten zien. De volgende ochtend staan we om 05.00 uur op voor een zonsopkomst, ditmaal zonder Jul die nog op 1 oor ligt. Het is helaas een beetje mistig dus het wordt een zonsopkomst zonder zon ☹ Na het ontbijt staat een trekking op het programma. Onze gids adviseert goede wandelschoenen en een lange broek aan te trekken in verband met de spinnen, slangen en scherpe planten. Jut en Jul hebben enkel een korte broek en slippertjes bij. Dat het geen aanstellers zijn, blijkt tijdens de trekking wanneer Jut een grote spín op zijn grote teen krijgt en rustig aan de gids vraagt of het kwaad kan dat hij zojuist gebeten is door het beest. Bij de eerste kriebel van het beest, was ik waarschijnlijk al knock out gegaan.
Tijdens de trekking zien we verder veel geneeskrachtige planten. Uitgezonderd onze gids, die een aantal keer als een aapje in een boom klimpt, zien we weinig wildlife. Deze laten zich niet makkelijk zien in de Amazone. Na de lunch, waarbij Jut de een na de andere Hongaarse mop vertelt, moeten we helaas afscheid van Jut en Jul nemen. Samen met Michael en Tarik de gids gaan we die middag piranha vissen. Dit zijn vissen die bekend staan om hun scherpe tanden en hun agressieve honger naar vlees. Terwijl Wilco zijn eerste vis binnen hengelt, sta ik in het begin nog een beetje angstig te kijken. Wanneer ook mijn lijntje strak komt te hangen, begin ik als een keukenmeid te gillen. Tarik moet op basis van mijn gegil vast hebben gedacht dat ik een dikke grote piranha gehengeld had, maar helaas moest ik hem teleurstellen met een oneetbaar babyvisje. Lang gaan Wilco en ik aan kop en is Michael de vissen voornamelijk aan het voeren met aas. Maar daarna komt ook Oostenrijk op dreef! Bij terugkomst in de lodge is er een Nederlands stel gearriveerd en twee kleine Japanse vrouwen. ´Wifi´ vraagt een van de Japanse vrouwen hoopvol. Nee, helaas dit is de jungle :-) De volgende ochtend regent het in de Amazone. Bij de eerste druppels vinden we het nog leuk; maakt het beeld van een regenwoud helemaal af. Wanneer we vervolgens tot op onze sokken nat zijn geregend; was een minder compleet beeld ook wel goed geweest. We maken kennis met een lokale familie met 13 kinderen en mogen hun huis en plantage bezichtigen. Het is allemaal vrij primitief, maar puur en de mensen lijken gelukkig. Die middag verlaat Michael de Amazone en gaat een Duitse jongen, Manuel, mee met ons een nacht de jungle in. Manuel is van het type Bourgondische Duitser; rond en gezond. Tevens voorzien van enkele gemene muggenbulten die hij direct vol trots op zijn iets wat mollige bleke benen showt. Terwijl ik met Tarik de gids de hangmatten voor de nacht op hang, richten Manuel en Wilco zich op het hout hakken. We maken de slaapplaats schoon (lees: blad en tak vrij) en Tarik geeft ons wat praktische tips met betrekking tot het resort (nou ja; braak liggend plekje in het bos).
1. Kijk uit voor grote mieren die kunnen bijten (direct showt hij een mierenhoop); die beten zijn niet fijn.
2. Loop niet naar links, want dan loop je een wespennest in.
3. Rechts is de bathroom; oftewel een open plek in het bos waar je kan plassen of een grote booschap kan doen, zonder dat je volledig met je neus tussen de planten en takken hoeft te zitten.
Ik besluit dat ik me na deze korte briefing beter niet meer kan verroeren. Tijdens het eten van ons kippetje van het vuur, vertelt Tarik dat we die nacht niet bang hoeven te zijn voor beesten als apen en jaguars. Zolang we in onze hangmat liggen, kunnen jaguars niet zien wat onze nek is en een beet naar de nek is een typische aanval van een jaguar. Aapjes zullen niet aanvallen wanneer ze zich niet bedreigt voelen en is dat wel het geval dan gooien ze hooguit alleen met takjes en blaadjes en poepen en plassen ze je onder. De echte gevaren in de jungle zijn de kans op vallende bomen. Kortom…die nacht had ik voldoende stof tot nadenken. Liggende in mijn hangmat dacht ik na over vallende bomen, waardoor aapjes zich bedreigd zouden gaan voelen. Ze zouden ons daarom volledig onder poepen en plassen. Gezien het feit dat er drie mannen in kano vorm naast me aan het snurken waren, voelde ik op mijn klompen aan dat ik dan (total ondergepoept en geplast) de eerste zou zijn die polshoogte zou nemen. Oftewel ik zou mijn nek uit mijn hangmat gaan steken, terwijl die drie Tarzans lekker verder zouden knorren. En laat die nek nu weer net fataal zijn voor de jaguar... En dit is dan nog maar 1 van de scenario's die ik die nacht heb bedacht…het enige scenario iets extremer dan het andere, maar hoe dan ook…allemaal met een fatale afloop…in ieder geval voor deze Jane. Wetende dat dit soort scenarios bedenkende, je nachtrust niet bevordert heb ik halverwege de nacht ook nog gepoogd op mijn buik in de hangmat te gaan liggen. Wat ligt er immers beter dan je natuurlijke slaaphouding? Dit bleek een zeer slecht idee; happend naar adem in dubbelgeklapte houding. Blij was ik toen ik zonder valpartij weer gewoon met de neus omhoog lag en mijn rug weer enigszins zijn originele staat had weten te herpakken. Echt blij werd ik toen de vogelltjes begonnen te fluiten en het gesnurk van de mannen over ging in normale verbale communicatie. Wat een nacht! Maar een unieke ervaring om nooit te vergeten!