Vuurvliegjes, zwarte rus, gedumpt, aircorelletje

Oeps, beetje achterstand opgebouwd in mijn reisverslagjes…ben inmiddels al twee weken in Nepal. Onderstaand nog wat belevenissen uit Thailand…Nepal volgt snel.


Zaterdag 29 januari 2011 Dure vuurvliegjes en verregende aapjes

Sta ik in Kuala Lumpur om een dagtour naar de Camaron Highlands te doen; zijn er alleen tweedaagse programma’s beschikbaar! Maar de meneer van de tourist office beschikt over afdoende commerciële vaardigheden en weet me dus vervolgens wel een tour met aapjes en vuurvliegjes aan te smeren. Eenmaal geboekt, ga ik de zojuist gespendeerde Ringgets eens omrekenen naar mijn Euris en schrik ik me rot; zojuist 40 euro gespendeerd aan vuurvliegjes en aapjes (met het risico dat die laatste groep ook nog eens je mentospot leeg gaat vreten ;-). Volgende keer eerst omrekenen en dan boeken Van Nistelrooij! Maar goed, vol enthousiasme ga ik die middag op tour. Dat andere mensen wel éérst hebben omgerekend, blijkt uit de magere opkomst; ik ben als enige in het A-teambusje. Een privétour voor 40 euro; niet slecht probeer ik mezelf goed te praten. De gids blijkt een aardige Indische meneer te zijn, die mij een en ander uit legt over de Maleisische cultuur en zijn geloof het Hindoeïsme. Als hij me vraagt naar mijn leeftijd, valt zijn mond open van verbazing: ‘Meid, je bent je tijd aan het verspillen; je moet gaan trouwen en kindjes krijgen.’, is zijn reactie. Volgende keer misschien toch maar een verhaal afsteken over mijn zes koters en hard werkende man ;-). Aangekomen bij de aapjes begint het opeens te gieten. De aapjes klimmen massaal in de toppen van de bomen. Met bananen proberen ze ze nog naar beneden te lokken, maar slechts 1 aapje is zo heldhaftig de regen te trotseren in ruil voor een banaantje. Omdat ik de week ervoor nog aapjes in het wild heb gespot, kan ik wel lachen om deze situatie waarbij drie mannen wanhopig met bananen staan te zwaaien. Na de aapjes rijden we naar de vuurvliegjestour. Als de zon is gezakt, gaan we de rivier op en zien we in het donker vele vuurvliegjes schitteren in de struiken. Het geeft een waar kerstsfeertje met die lichtjes; bijzonder om te zien.


Zondag 30 januari – Woensdag 2 februari 2011 Chaotisch Bangkok

Vandaag staat de vlucht van Kuala Lumpur naar Bangkok op de planning. ’s Ochtends nog snel even twee tempels in Kuala Lumpur gespot (had ik beloofd aan mijn vuurvliegjes gids…als ik niet ga, vrees ik voor mijn karma) en daarna samen met een Spaans kamergenootje van het hostel naar de luchthaven afgereisd. Aangekomen in Bangkok reis ik met de (sky)trein naar mijn hostel. Wat een imponerende stad, soms zelfs overweldigend. Mocht je het in onze hoofdstad al druk en chaotisch vinden, Amsterdam is een pittoresk en schattig dorpje bij Bangkok vergeleken. Een Zwitsers kamergenootje is al beter bekend met de stad en geeft me die avond alvast een kleine rondleiding. Erg handig want ik zou hier zo verdwalen. In de dagen erna doe ik wat sightseeing van Bangkok; met een bootje de rivier op, Chinatown, shopping, megabios, bezoekje kapster (wederom een stressvolle ervaring) en wat tempels. Maandagavond ga ik met twee Engelse meiden en 1 Chileense meid het centrum in. Na een pingpong-show (iets wat je volgens de Engelse meiden echt af moet kunnen vinken als je in Thailand bent geweest; nou het vinkje staat er hoor!), stranden we op Kho San Road. Kho San Road is een straat vol met ‘mannelijke' pubers met ontbloot bovenlijf die dronken met hun kop op de stoep vallen of overgeven in een bak met vissen die bedoeld zijn om je voeten schoon te happen. Een straat met hele kleine kindjes die rozen verkopen met een attitude van hier tot aan de andere kant van de wereld (NL). Jongens die deze rozen kopen en deze in hun (nep-) D&G onderbroek steken om er later op de avond een griet mee te versieren (die overigens zo scheel kijkt dat ze denkt dat ze door twee jongens tegelijk versierd wordt ;-)). Een straat met diverse soorten muziek op 1 m2 van gemiddeld 180 decibel, krukjes op straat (= cocktailbar), buckets met te veel alcohol, massage en Tuk Tuk (oplichters). In deze zelfde straat zie je Thaise vrouwtjes met een puntmuts en houten kikkers, tientallen kramen met allemaal dezelfde nep-kleding en heel veel hostels waar je 24 uur per dag niet kan slapen (je komt hier niet voor meditatie waarschuwt de Lonely Planet :)). We beleven met z’n vieren in ieder geval een goede stapavond op deze Koh San Road. Op woensdag heb ik wel weer genoeg gezien van Bangkok. Tijd voor relaxen in het zonnetje! Ik reis af naar het eiland Koh Samui.


Donderdag 3 februari – Zaterdag 5 februari 2011 Zwarte russen in Koh Samui

Na een vermoeiende busrit van zo’n 20 uur (inclusief zo’n 5 uur wachttijd bij diverse eettentjes, want de Thai beschikt over een perfect commercieel inzicht ;-) ), kom ik aan bij mijn hostel op Koh Samui. Dit hostel, genaamd I-bed, komt direct op mijn white list terecht. Wat een super hostel! Schone douches, grote kluisjes, eigen tv-tje per bed, gratis shampoo, douchegel, handdoeken en je kan gebruik maken van het zwembad en de ligbedden van het hotel tegenover! Na ’s middags in het zonnetje te hebben gelegen, maak ik die avond kennis met mijn kamergenootjes. Twee Engelse en één Nederlandse meid. Het Nederlandse meisje (Irma) vraagt of ik , samen met haar en een jongen uit Nieuw-Zeeland (Gregor), die avond zin heb om iets te gaan eten en op stap te gaan. Mijn verstand zegt ‘nee’, want ik ben nog super moe van de busreis, maar het lijkt me leuk gezelschap dus ik ben over stag. Die avond en ook de avond erna beleven we met z’n drieën echt twee super stapavonden die we uren kletsende op het strand eindigen. Omdat de Thaise biertjes in Bangkok afgelopen maandag niet zo goed zijn gevallen, introduceert Gregor mij in de wereld van Black Rusian. Black Rusian (Zwarte rus) is een zoete cocktail met cola, wodka en nog iets volgens mij… erg lekker in ieder geval. Koh Samui is op zich niet het beste eiland van Thailand; er is sprake van veel sekstoerisme en ook kom je er veel ouderen stellen tegen. Desalniettemin is dat voor ons voldoende materiaal om veel lol over te hebben (wie hoort bij wie en uit welk Westers land komt de kerel in kwestie). Ook zien we dronken tieners limbodansen op het strand. De laatste avond besluiten we een recoveravondje te houden (twee avonden Black Rusian is slopend als je dertig bent ;-) ) en gaan we alleen een hapje eten en wat shoppen. Een mooie afsluiting van dit niet zo bijzondere eiland waar ik toch een super tijd heb beleefd.


Zondag 6 februari – Maandag 7 februari 2011 Recoveren op Ao Nang

Die ochtend vlieg ik alleen naar Krabi. Koh Samui blijkt over een erg mooi vliegveld te beschikken; tussen de palmbomen zijn er in de openlucht gates gemaakt. In de middag kom ik aan in Ao Nang en geniet ik van het strand en van mijn privékamer. Heerlijk om weer even alleen te zijn na een week in gezamenlijke slaapruimten (dorms) en continue onder de mensen. Gewoon lekker je backpack uistallen over de volledige kamer, lekker lang douchen en zelf bepalen hoe laat je gaat eten. De dag erna ga ik op eilandentour. Thailand beschikt over mooie eilanden met parelwitte stranden en erg helder water. Enige minpuntje is dat je op zo’n dag in een polonaise van bootjes naar diezelfde eilandjes vaart, wat het bounty-gevoel wel een beetje omlaag haalt. Onder weg snorkelen we wat, alhoewel ik iedere keer snel weer uit het water ben. Beetje angst voor jellyfishjes die in je kont bijten heb ik wel.


Dinsdag 8 februari 2011 Gedumpt in Phuket door snelheidsduivel

Weer zin in meer gezelschap besluit ik die ochtend Ao Nang te verlaten en met de bus te reizen naar Phuket. Phuket heeft de naam een echte partyplace te zijn, dus dat moet goed komen. Als ik word opgehaald door de minibus zit de minibus al aardig vol. Dat de definitie van ‘vol’ toch net even iets anders ligt in Thailand, blijkt als er in totaal dertien mensen worden vervoerd met dit achtpersoons busje. Het is een spectaculair ritje. Meneer de taxichauffeur racet over de wegen alsof hij een boef aan het achtervolgen is. Zelfs de politie snijdt hij zonder enige gêne af. Zoekend naar greepjes en onder het genot van Guusje Meeuwis op mijn I-pod probeer ik maar zo min mogelijk op de weg te letten. Familie, vrienden en vage bekenden krijgen uiteraard een lift van meneer de Taxichauffeur; een Thai meer of minder in het overvolle busje maakt het verschil ook niet meer ;-) Tijdens de rit shoppen we tevens bij verschillende kraampjes om inkopen te doen voor het avondeten van meneer de chauffeur. Wanneer piepende remmen mijn Guusje overstemmen, werp ik toch maar even een blik op de weg. Meneer de taxichauffeur rent de weg op om een ananas die zojuist van een vrachtwagen is gevallen, te overmeesteren…’Chicken Tonight Hawai’, heeft meneer de taxichauffeur vast gedacht ;-) Eenmaal in Phuket maakt hij het helemaal spannend. Voor ons staat een zware truck stil op de weg in verband met een kapotte band. De politie is inmiddels gearriveerd en het verkeer aan het instrueren naar achteren te rijden, om vervolgens van rijstrook te kunnen wisselen. Onze taxichauffeur is waarschijnlijk goed verzekerd, want hij gaat als enige proberen met zijn busje de truck toch te passeren. De eigenaar van het busje vind een kapotte band al schade genoeg aan zijn truck en probeert schreeuwend aan onze chauffeur duidelijk te maken dat hij moet stoppen. Onze chauffeur ziet blijkbaar toch nog een paar millimeter ruimte en gaat stug door. Rood van woede roept de truckeigenaar de politie erbij. Wonder boven wonder, weet de politie onze beste vriend uit te leggen dat zijn busje ook beschikt over een ‘achteruit’ en dat dat in het kader van de levensverwachting van zijn busje toch net even iets handiger is. Knorrend rijdt hij het busje vervolgens achteruit. We rijden verder Phuket in en iedereen wordt bij zijn hostel gedropt. Mijn hostel kent hij niet. Waarschijnlijk heeft hij zin in zijn ‘Chicken Tonight Hawai’, want hij verzoekt me uit zijn busje te stappen. Ik blijf stug zitten, in de hoop dat hij moeite gaat doen het hostel vinden. Daar heeft hij geen zin in, dus hij pakt mijn backpack en parkeert die op de stoep. Gewoon gedumpt in Phuket!


Woensdag 9 februari 2011 Belgische vrienden en eenzaam afdruipen in de kroeg

Na gedumpt te zijn in Phuket, heb ik gisteren uiteindelijk toch de weg naar mijn hostel weten te vinden. Na twee dagen recoveren op Ao Nang snakte ik nu eigenlijk weer naar leuk (stap)gezelschap. Met mijn twee snurkende 50-plus kamergenoten, kwam die wens echter niet geheel in vervulling. Ook met de andere mensen in het hostel had ik het dit keer niet echt getroffen; de een had buikgriep, de ander had budgetproblemen en de rest was internetverslaafd. Alleen uit eten gaan is niet mijn favoriete bezigheid, maar die drempel heb ik al een aantal maanden geleden overwonnen. Maar alleen naar de kroeg, daarvoor ben ik niet stoer genoeg. Echter besloot ik die avond toch maar eens de stoute schoenen aan te trekken. Ik heb tijdens mijn reis verschillende leuke mensen ontmoet, die regelmatig alleen naar de kroeg gaan. ‘Moet ik ook kunnen’, dacht ik bij mezelf. Bij een leuk barretje met niet teveel mensen, neem ik plaats aan een tafeltje met uitzicht op de bar. Aan de bar zit een Zweeds ogende jongen, die door mij wordt gebombardeerd als mijn eerste project. In mijn hoofd ga ik druk in de weer met mogelijke gespreksonderwerpen die ik met hem aan zou kunnen knopen (Ikea, knäckebröd en natuurlijk de Zweedse balletjes…een goede voorbereiding is het halve werk ;-)). Eenmaal alle moed bij elkaar geraapt en klaar voor mij poging een gesprekje met hem aan te knopen, vraagt deze beste meneer om de rekening. Ggggrrrrrrrrrrr. Ik drink mijn drankje snel op en druip af...toch niets voor mij dat alleen op stap gaan ;-) Op woensdag ga ik weer op eilandentour (waaronder een bezoekje aan het eiland van de film ‘The Beach’). Ik raak gezellig aan de praat met een Belgische moeder met haar 35-jarige zoon. Je weet wel, dat volk zonder regering. Het is een grappige combinatie samen; moeders die zich zorgen maakt over het verbranden van het tere huidje van haar 35-jarige zoon. Het is fijn gezelschap te hebben; als je snakt naar gezelschap wordt je zelfs vrolijk van een glimlach die iemand je toewerpt.


Donderdag 10 februari 2011 Einde Thaibox carrière

Na een weekje relaxen op het strand is het tijd voor iets meer avontuur. Ik vlieg naar Chiang Mai waar ik in een leuk hostel terecht kom. Ik ontmoet twee Engelse meiden en vijf jongens uit Amerika en met zijn achten gaan we die avond een Thai Box wedstrijd bekijken. De eerste wedstrijd blijkt te gaan tussen een jongetje van naar schatting zes jaar oud en zijn tegenstander, een kop groter, van naar schatting negen jaar oud. Voor de wedstrijd begint, maken de kleine koters trots een ererondje door de ring en worden verschillende schietgebedjes gemaakt voor een goede afloop. De vaders van de twee, schreeuwen de kleine koters nog wat laatste peptalk toe en brengen een bitje in om de melktandjes van de kleintjes te beschermen. Dit gehele ritueel blijkt achteraf langer te duren dan de wedstrijd zelf, want naar de eerste rake klap blijft de kleinste van de twee huilend op de grond liggen. Einde wedstrijd. Later die avond zie ik de kleine samen met zijn vader aan de bar zitten met een bordje rijst en een cola. Ik kan geen Thais maar het is vast een deftig gesprekje geweest over een balletcarrière als alternatief. Gelukkig is dit de enige kinderwedstrijd van de avond. We zien verschillende wedstrijden waarbij serieuze klappen worden uitgedeeld, zelf de scheidsrechter wordt soms in het nauw gedreven.


Vrijdag 11 februari 2011 Aircorelletje nummer 1

Het slapen op een girlsdorm (slaapzaal met alleen meiden) is veelal gezellig. Echter zijn het meiden en veroorzaakt dat nog weleens relletjes waarbij het discussiepunt veelal ‘de airco’ is. Ook in mijn hostel in Chiang Mai was er sprake van verhitte discussie over die verkoelende apparaten. Er was sprake van drie kampen: twee Canadese meiden die de airco graag op de koudste stand wilde hebben, een Duitse meid die de airco graag uit wilde en vijf meiden (waaronder ik) die er niet warm of koud van worden. Terwijl de meeste meiden de kamer snel ontvluchten, kan ik wel genieten van dit relletje en hoor ik het zwijgend toe. De Duitse is niet op haar mondje gevallen en weet de strijd te winnen dus slapen we die nacht zonder airco. Overigens slaap ik die nacht niet echt, want ik ontvang het geweldige nieuws uit Nederland dat Mieke is bevallen van een zoontje: Thijmen! ’s Nachts dus even skypen om het kleintje live te aanschouwen.


Zaterdag 12 februari 2011 – Zondag 13 februari 2011 Afzien in de jungle en aircorelletje nummer 2

Vandaag gaan we een trekking doen! We blijken met een groep van acht personen te zijn. Zes van de acht mensen hebben de 2-daagse trekking geboekt en ik en een Amerikaan hebben de 3 –daagse trekking geboekt. We hebben een leuke groep met een Spaans stelletje, een Frans stelletje (alias de tortelduifjes), een Frans meisje, een Amerikaan, ik en het Duitse meisje (de ‘airco moet uit’ strijdster) uit mijn hostel. De tocht begon zeer relaxt met een ritje op de rug van een olifant. Ik en het Franse meisje hadden een erg kleine olifant toegewezen gekregen, dus een beetje zielig vonden we het wel. Daarna begon de wandeling naar het dorpje van onze eerste overnachting. De wandeling zou 4 uur duren volgens onze gidsen, maar dat bleek 6 uur (in Thailand ligt het tijdsbesef net iets anders..) en de tocht zou 'easy' zijn. Nou blijkt dat dus 'heel zwaar' te betekenen. We hebben geklauterd als Tarzan en Jane, gegleden over rotsen, door stromingen en riviertjes gebanjerd, afdalingen en hele steile hellingen overwonnen op smalle glibberige paadjes in de jungle. Gelukkig was ik ditmaal niet de enige langzame slak van het gezelschap. Tussendoor waren er mooie wandelingen door dorpjes en langs prachtige rijstvelden. ’s Nachts sliepen we in een dorpje in de bergen onder het genot van een koude douche, dunne matjes en een snurkende Amerikaan. Toen ik de tweede dag vroeg in de ochtend voor de tweede keer in een berg bladeren belande, begon bij mij het idee te leven om deze leuke, avontuurlijke, maar toch voor Heidi, erg zware trekking een dagje in te korten. Gelukkig dacht meneer de Amerikaan er hetzelfde over, dus was ik niet de enige zwakkeling (heb maar niet gezegd dat mijn oorspronkelijke plan een vierdaagse trekking was ;-)). Blijkbaar zijn we geen uitzondering, want de Amerikaan en ik moeten een standaardformulier voor vroegtijdige afhakers ondertekenen…krikt mijn ingedeukte zelfvertrouwen weer een beetje op. We sloten de dag af met een raften en vlot varen. ’s Avonds keren we terug naar het hostel en mis ik helaas het moment waarbij onze Duitse aircostrijdster de deur van de meidenslaapzaal opent. De ogen van de twee Canadese meiden moeten op dat moment vuur hebben gespuugd...ze hadden niet op terugkomst van onze Duitse anti-aircostrijdster. Onder begeleiding van een Engelse peacemaker leidt het aircorelletje ditmaal tot een compromis: onder het genot van een op 22 graden draaiende airco val ik die avond moe maar voldaan in slaap.


Maandag 14 februari – woensdag 16 februari 2011

Na de trekking neem ik de tijd om even te recoveren, te internetten en mijn extreem vieze kleren te wassen. Op dinsdag ga ik een dagje mountainbiken. Als ik wordt opgehaald, zitten er alleen mannen in het busje met zelf . Ze dragen niet alleen knie- en elleboogbeschermers, maar ook schouder en bodybeschermers. ‘Oh mijn god’, denk ik bij mezelf, ‘wat heb ik nu weer geboekt’. Gelukkig komen er later ook nog meiden in het busje die er net als ik nogal amateuristisch uit zien. De mannen blijken later ook een andere tocht als ons te gaan doen…het extremere werk zegmaar. Samen met de twee Amerikaanse meiden doe ik de minder extreme familieafdaling. De twee Amerikaanse meiden fietsen in de eerste afdaling tegen elkaar aan. Ze geven elkaar de schuld van de val, met als resultaat dat ik de hele tocht als kreukelzone tussen hun in moet blijven fietsen. Ik kan er wel om lachen. Op woensdag tref ik de laatste voorbereidingen voor mijn vlucht naar Nepal. Als ik bij de apotheek nog even slaappillen probeer te kopen, krijg ik pillen voor een loopneus mee. Slaappillen heeft meneer de apotheker namelijk niet meer, maar deze pillen tegen loopneus hebben een slaapverwekkend effect. Morgen vlieg ik naar Nepal! Helaas Chiang Mai verlaten; ik had hier graag nog wat langer vertoefd!


Nu inmiddels al twee weken in Nepal. Wat een andere wereld: arm, vies, stoffig, maar tevens mooi, vriendelijk en zo niet-westers! Eerste hoofdstad waar ik ben, waar zelfs geen Mac-Donalds is! Na wat opstartprobleempjes, gaat het nu super hier. Ik praat jullie snel bij over mijn belevenissen hier.

Liefs Heidi