Koters, trekking, (t)rouwdag,zonsopgang zonder zon

Donderdag 17 februari 2011 Claxonerend Kathmandu en trekkingstress

Dankzij mijn Thaise slaappillen (nou ja, pillen tegen loopneus met slaapverwekkend effect), heb ik een redelijk goede vlucht naar Kathmandu, Nepal. Eenmaal aangekomen op de luchthaven van Nepal begeef ik me in andere wereld; arm, vies én zo niet-Westers. Ik word opgehaald door de directeur (= Rajendra) van het weeshuis en samen rijden we met een taxi richting het weeshuis. Tijdens dit ritje van ongeveer een uur kom ik ogen en oren te kort. Slechte wegen, nergens stoplichten, geen verkeersregels (of iedereen lapt ze aan zijn laars) en stof, overal stof. Scooters, paard en wagen, tuk tuk, bussen, taxi’s (= standaard een kleine Suzuki), fietsers, honden, koeien en voetgangers; het maakt allemaal gebruik van dezelfde gatenkaas weg. Mijn automatisch claxonnerende VW Polo zou hier goed passen, want iedereen gebruikt de claxon onafgebroken. Terwijl we ons tussen de tuttende massa voortbewegen, vertelt Rajendra mij een en ander over Kathmandu, het weeshuis , zijn gezin en zijn trekkingcompany. ‘Zin om morgen op een zesdaagse trekking te gaan?’, vraagt hij mij ‘De Oostenrijkse vrijwilligster gaat morgen namelijk op trekking, misschien is het leuk om samen te gaan’. Daar overvalt hij me mee. ‘Is het een zware trekking?’, vraag ik hem voorzichtig (de blamage van de ingekorte trekking van afgelopen weekend nog diep in mijn geheugen gegrift). ‘Easy, maar vier van de zes dagen lopen’ is zijn antwoord en ik ben over stag. Ik besluit hem maar niets te vertellen over mijn ingekorte trekking van afgelopen weekend... Beetje gestrest val ik die avond in slaap…’Truus die afhaakt op 3-daagse trekking, heeft een 6-daagse trekking in het vooruitzicht’.


Vrijdag 18 februari 2011 Rijden als gekken, Pipi Langkous en Nepalese beroemdheid

Ik vond de busjes in Nepal al overvol, maar hier in Nepal is een busje pas vol als er geen plaats meer is om buiten de schuif deur te hangen. Gelukkig hebben we voor de zes uur durende rit richting de binnenlanden (Pokhara) een zitplaats IN het busje weten te bemachtigen. Ook hier in Nepal rijden ze als gekken. Alhoewel we onderweg een aantal busjes op zijn kant zien liggen, is het verbazingwekkend hoe vaak het goed afloopt. Die Aziaten zijn goede autocoureurs zonder in de zandbak te belanden. Het taxibusje blijkt over één cdtje met drie liedjes te beschikken, wat we gedurende de zes uur durende rit bijna onafgebroken toehoren. Dat Nepal duidelijk minder toeristisch is dan Thailand, blijkt alleen al uit de starende blikken en het feit dat we die dag maar 1 andere blanke zien. Onder het genot van een pizza leer ik die avond Stephanie (= Oostenrijkse vrijwilligster) en onze gids Bijendra (= broer van de directeur van het weeshuis) wat beter kennen. Stephanie doet me erg aan Pipi Langkous denken; rood haar, sproeten en dezelfde looks. Bijendra blijkt vijf jaar geleden een modellencarrière in Nepal te hebben gehad. Volgens eigen zeggen is hij erg beroemd en trots showt hij een videoclip waar hij ooit eens in heeft mogen schitteren. Inmiddels is ons model een beetje uit vorm en voorzien van een bierbuikje. Ik hou mezelf maar voor dat dat de reden is dat onze beroemdheid aan tafel door niemand wordt herkend.


Zaterdag 19 februari 2011 Niet ‘easy’ en trouwlustige porter

Die ochtend beginnen we aan ons avontuur. We maken kennis met onze porter Nomraz (army boy; hij werkt in het leger en heeft nu vakantie). De arme jongen, 22 jaar, gaat de komende vier dagen de zware backpack van mij en Stephanie dragen. De door ons opgevulde backpack is bijna groter dan het manneke zelf, want de gemiddelde Nepalees is klein. Erg klein; ik ben hier echt een reus. Nomraz kan niet zo goed Engels, maar is erg praatgraag. ‘Boyfriend?’, vraagt hij, wanneer we goed en wel tien minuten onderweg zijn. Geen vriend, dus voor hem reden genoeg voor de vervolgvraag: ‘How old are you?’. Na mijn antwoord van mijn dertig jaartjes, komt aan zijn vragenvuur abrupt een einde. Waarschijnlijk niet het gewenste antwoord. De trekking begint die dag redelijk makkelijk. Enige wat me zorgen baart, is mijn maag en mijn darmen die sinds een dag volledig overstuur zijn. De laatste twee uur van de trekking die dag zijn wel echt dramatisch zwaar. Twee uur lang klimmen we onafgebroken op trappen de berg op. Gelukkig verzacht het super uitzicht met watervallen, rijstvelden en pittoreske dorpjes de pijn. En de bevolking; wat een hard werkende, kleurrijke en vrolijke mensen. Je ziet veel mensen met kippen, voedsel of bakstenen op hun rug naar boven klimmen. En dan halen ze ons ook nog eens moeiteloos in op hun slippertjes! Moe maar voldaan komen we aan bij onze lodge boven op de berg. In onze lodge hebben we gezelschap van het ruziënde Nederlandse stel Willem en Angelique. Amsterdamse Willem vond het op zijn schoenenreusschoenen een makkelijke trekking, zijn vriendin Angelique zit er minder blij bij en kan geen trap meer zien. Grappig is dat het juist Willem is die wil stoppen; resultaat is dat ik een uurtje lang kan genieten van Amsterdams gekibbel. Als Stephanie en ik later die avond in bed liggen, hebben we de grootste lol. Blijkbaar heeft Nomraz die ochtend dezelfde vragen op Stephanie afgevuurd. Toen Stephanie liet weten 19 lentes jong te zijn, was dat voor Nomraz reden genoeg om een trouwaanzoek te doen. Weliswaar niet op de knieën (gaat een beetje lastig met die backpack, zeker als je zelf van eenzelfde formaat bent als de backpack), maar wel vol overtuigd de woorden: ‘Do you want to marry me?’. ‘Het was geen goede start van onze wandeling samen’, zegt Stephanie droog.


Zondag 20 februari 2011 Slapen met muts, wanten en sokken

De tweede dag sta ik wederom op met een kermisgevoel in mijn buik. Van Bijendra, onze gids, krijg ik een of ander Nepalees kruidendrankje wat wonderen zou moeten verrichten. Blij ben ik als we onderweg op de trekking Willem en Angelique weer tegen komen (ja, Angelique heeft gisterenavond de strijd gewonnen), want het Nepalees drankje heeft niet echt effect. Willem en Angelique hebben dezelfde klachten gehad en hebben nog wat pillen uit India over. Met een Indiaans pilletje achter de kiezen weet ik de tweede dag van de trekking ook te volbrengen. Wederom bijna alleen maar klimmen, maar het zonnetje schijnt en de uitzichten zijn gigantisch. Aangekomen bij de lodge op de berg blijkt het ijskoud te zijn. In mijn slaapzak met twee extra dekens, voorzien van wanten, muts en sokken val ik die avond moe in slaap.


Maandag 21 februari 2011 Zonsopgang zonder zon

Die ochtend staat het bekijken van een zonsopgang op het programma. Als we om 05.00 uur worden gewekt door ons wekkertje, blijkt het te sneeuwen. Stephanie en ik zijn er niet echt van overtuigd dat we een zonnetje gaan zien, maar volgens onze enthousiaste gids zou het weer zomaar opeens om kunnen slaan. Glibberend door de sneeuw, in de ijzende kou klimmen we in een uur naar een top van een berg. Hoe verder we stijgen, hoe verder het humeur van onze Pipi Langkous daalt. Al mokkend klimt ze de berg op. Het lijkt erop alsof het zonnetje vandaag niet meer voor haar gaat schijnen (zowel letterlijk als figuurlijk). Haar humeur steekt lekker af bij dat van onze porter. ‘Are you happy?’, vraag ik hem. ‘I am too much happy’, zegt hij met een brede glimlach, waarmee hij bedoelt dat hij erg blij is. Terwijl wij lopen te ploeteren door de sneeuw, doet hij tussendoor wat ‘push ups’ en dansjes in de sneeuw (misschien dus toch ‘too much happy’). Aangekomen op de top van de berg genieten we van een bijzondere zonsopgang zonder zon, maar met erg veel wolken. Unieke ervaring! Het humeur van Pipi Langkous trekt, evenals het weer, gedurende de dag gelukkig een beetje bij. We klimmen die dag wederom veel en de laatste uren zijn weer erg afzien voor mij. Ik ben blij dat ik geen Nepalees kan, want onze Porter praat onafgebroken door…arme gids. Gelukkig krijg ik voldoende pauzemogelijkheden, omdat onze gids (ons ex-fotomodel) en de porter (de army boy) bij iedere leuke spot op de foto willen. Mijn halve memorycard staat nu dus vol met foto’s van deze twee Nepalese mannen, waarbij de poses gedurende de dag er steeds professioneler uit gingen zien (met zonnebril, zonder zonnebril, met jas over schouders etc etc).


Dinsdag 22 februari - Woensdag 23 februari 2011 Dansend downhill en missie geslaagd!

Vandaag ben ik ‘too much happy’, want we hoeven alleen nog maar af te dalen. Tevens lijken de Indische pillen van mijn Nederlandse vrienden nu eindelijk te werken, waardoor het kermisgevoel in mijn buik minder is. In tegenstelling tot de sneeuwbuien van gisteren, schijnt de zon vandaag onafgebroken. Dansend dalen we af waarbij ik eindelijk ook met volle teugen kan genieten van de geweldige uitzichten en de mensen (in plaats van het uitzicht op mijn voeten ;-)). In Pokhara gaan we nog met een bootje het meer op en bezoeken we een tempel. Ik loop zeven rondjes om de tempel, want dat brengt geluk. Tja, voor een beetje geluk kunnen die 7 rondjes er na de trekking ook nog wel bij. Als afscheidsdiner gaan we die avond met z’n vieren pizza eten. De volgende dag gaan we met een personentaxi terug naar Kathmandu. De chauffeur blijkt over een goede muziekcollectie te beschikken, dus ik dien 5x een verzoekje in voor de Indische versie van ‘Summer of ‘69’ van Brian Adams. Ook dit wordt weer een spannende rit, waarbij we zelfs een keer een bus in het ravijn zien liggen. Grappig is dat onze chauffeur bij iedere haarspeldbocht zijn knipperlicht uit zet; is de andere richting een optie? Eenmaal thuis aangekomen, blijkt het hele huis vol te zitten met familieleden en vrienden. In verband met de bruiloft van de zus van de directeur van het weeshuis komt iedereen een aantal dagen mee eten, slapen en koken. Met 30 mensen slapen we die nacht in huis. In prijs me gelukkig als ik mijn bedje voor mij alleen heb, want vrijwel iedereen ligt met minimaal twee personen op bed of op de grond.


Donderdag 24 februari 2011 (T)rouwdag zus directeur weeshuis

Vandaag is een bijzondere dag; de zus van de directeur van het weeshuis gaat trouwen. De meid is 25 jaar en heeft goed gestudeerd. Echter is 25 wel een leeftijd dat je echt aan de man moet (volgens haar familie) dus is zij twee weken geleden door haar broer voorgesteld aan een, met uiterste zorg, geselecteerde man. ‘Een leuke man?’, vraag ik aan de directeur. ‘Ja, hij heeft erg goed gestudeerd’, is zijn antwoord. Na een etentje tussen de twee was de familie het erover eens dat het ´de perfect match´ was, dus nu, twee weken later, kan er getrouwd worden. ´s Ochtends om 07.00 uur stroomt de kamer van mij en Stephanie (nou ja, die nacht de kamer van mij, moeder van de bruid en een tante) vol. De kapster komt de haren van de bruid doen en de bruid heeft zo’n vijf toeschouwers meegenomen. Ook ik en Stephanie worden, in diezelfde 10 vierkante meter, in een sarong gewikkeld. De Nepalese vrouwen hebben een slank lijntje, dus de eerste twee sarongs zijn te klein voor mij. Alhoewel ik best mijn gewone kleren aan wil trekken, is de hele familie in touw om ergens een derde sarong te bemachtigen die aan mijn reuze lichaam voldoet. Missie geslaagd. Na alle weeskindjes verzameld te hebben zetten we koers richting de feestlocatie. De plaatselijke harmonie speelt verschillende nummers en ondertussen begint het bruidspaar aan de eerste van de reeks Hindoeïstische rituelen die zij die dag op het programma hebben staan. Terwijl de 500 gasten alvast aan het buffet beginnen, is het bruidspaar nog druk in de weer met wierrook, tika’s en offeren, offeren en nog eens offeren. De bruid kijkt de hele dag erg bedroefd. Na vandaag is ze opeens getrouwd, moet ze haar familie verlaten en woont ze opeens samen met een man die voor haar, nu nog, een wildvreemde is. Niet alleen de bruid is droevig, ook haar familie. Hun dochter gaat voor hun gevoel de familie verlaten. Alleen de familie van de bruidegom viert feest alsof zij iets gewonnen hebben. Beetje vreemd is het wel om de directeur vandaag te zien huilen, terwijl hij zelf betrokken is geweest bij de uithuwelijking van zijn zus. Een dubbel gevoel overheerst die dag bij mij. Van de ene kant woede, omdat ik het niet eerlijk vindt dat er een keuze voor de bruid is gemaakt. Een bruiloft hoort een feest te zijn en geen rouwdag. Van de andere kant probeer ik het ook te plaatsen in de cultuur. De directeur van het weeshuis en zijn vrouw lijken een erg gelukkig koppel, terwijl daar ook sprake is geweest van uithuwelijking. Misschien zijn wij in de Westerse wereld altijd op zoek naar perfectionisme, terwijl deze huwelijken misschien soms wel gelukkig uit kunnen vallen omdat er geen verwachtingen aan ten grondslag liggen. Nou ja, hoe dan ook,het is een dag vol verwondering en verbazing. ‘Wordt er nu over 9 maanden een kindje verwacht?’, vraag ik aan de directeur. ‘Nee, we leven in de 21e eeuw. Mijn zus heeft goed gestudeerd, dus dat duurt nog wel een aantal jaar.’ Dat dan weer wel, lach ik bij mezelf. Unieke ervaring.


Vrijdag 25 februari 2011 – Zondag 27 februari 2011 Turkse toestanden

Een week geleden zeiden Stephanie en ik nog tegen elkaar dat we ons zo gelukkig moeten prijzen dat we een bruiloft mee mogen maken tijdens ons verblijf in Nepal. Inmiddels denken we er iets anders over... Op zondag, drie dagen na de bruiloft, hebben de laatste mensen pas het huis verlaten. De hele familie heeft nog een aantal dagen mee geslapen en gegeten. De mannen zijn de hele dag aan het kaarten en de vrouwen de hele dag aan het koken en het zorgen voor hapjes en drankjes. De mensen praten niet met elkaar, maar schreeuwen tegen elkaar en vanaf 06.30 uur is er leven in de brouwerij. Stephanie en ik zijn de toeristische attractie van het huis; als we bijvoorbeeld onze haren kammen of onze nagels schoon maken, komen familieleden geïntrigeerd kijken. Het mooie van de cultuur is dat alles van iedereen is. Je eigen Westerse (individualistische) cultuurtje wordt tijdens die dagen even lekker bloot gelegd. Zo was ik al een aantal dagen mijn nieuwe ski-jack kwijt. Het is hier koud ’s avonds, dus je kan niet zonder je warme jas. Als alternatief kreeg ik een jack van de broer van de directeur, dus voor de moment was het probleem opgelost. Bleek later dat een van de familieleden mijn jas had gepakt, omdat ze op vrijdag bij de nieuwe schoonfamilie op bezoek moesten. Meneer wilde een goede beurt maken bij zijn nieuwe schoonfamilie en had bedacht dat mijn jas daar misschien een bijdrage aan zou kunnen leveren. Uiteraard geen probleem, maar wij zijn gewend dat je dan even vraagt of je een jas mag lenen. Dit soort grappige situaties hebben we in die dagen veel mee gemaakt (mijn tandenborstel hield ik nauwlettend in de gaten ;-)). Na een paar dagen ben je dan toch blij dat je je eigen plekje weer een beetje terug hebt en je je eigen Westerse ik weer een beetje terug vindt. De laatste familieleden werden dan ook met enthousiasme door me uitgezwaaid.


Maandag 28 februari 2011 ‘Dag’ heimwee en ‘Hallo’ tempels

Na gisteren echt het dieptepunt te hebben beleefd in mijn heimwee-meter, gaat het vandaag gelukkig weer beter. Ik verwacht dat de combi van de Turkse toestanden, een ongelukje met een van de kindjes waar ik me schuldig over voelde en het missen van vrienden en familie en vooral het normale Nederlandse leven even fataal voor mij waren. Ik was bijna in staat een taxi naar de luchthaven te pakken. De Skype sessies met pap en mam, Kris en Martine (en kleine Teun) gisteren en vanochtend Mieke (en kleine Thijmen!) hebben een therapeutisch effect gehad. Bedankt, ik zie het weer zitten! Vandaag ga ik samen met Bijendra (ons ex-fotomodel) en Stephanie (onze Pipi Langkous) wat tempels bezoeken in Kathmandu. Allereerst gaan we naar twee enorme Boeddhistische tempels die veel overeenkomsten hebben met tempels die ik in Thailand reeds heb bezocht. Daarna reizen we af naar een Hindoeïstische tempel (Pashupatinath) welke aan een rivier is gelegen. Deze tempel is populair in Kathmandu voor crematies. We zien die middag enkele lijkverbrandingen. Na de verbranding van de lijken worden de restanten in de rivier geveegd. In diezelfde rivier wassen mensen zichzelf en hun kleding; wat een andere wereld. Pipi Langkous vindt het allemaal een beetje luguber (wat het ook wel een beetje is), maar ik vind het allemaal erg indrukwekkend.


Dinsdag 1 maart - Woensdag 2 maart 2011 Afscheidsfeestje Pipi Langkous, karate examen en festival

Op dinsdagavond vieren we het afscheidsfeestje van Pipi Langkous; ze vliegt morgen weer terug naar Oostenrijk. Onder het genot van veel alcohol, chips en chocolade hebben we een gezellige avond. Woensdagochtend sta ik vroeg op om met de kinderen mee te gaan naar hun karate examen. Ze hebben allemaal de oranje band en gaan vandaag op voor de half groene band. Als ik aan kom op de plaats van het examen, word ik door de jury ontvangen alsof ik een of andere Koninklijke hoogheid ben. Ik word geplaatst op een stoel naast een man die over de zwarte band in de karatesport beschikt (is er maar ééntje van in Nepal). Ik wil eigenlijk bij de kinderen blijven om hen de laatste pepwoordjes toe te spreken, maar met die zwarte band naast me besluit ik me gedeisd te houden op mijn stoeltje. Ik moet een praatje houden, word geëerd met een of andere dasje en de kinderen geven een optreden voor mij. De kinderen doen het geweldig en zijn allemaal geslaagd. Wat een feest! En er is nog meer feest vandaag. Het is namelijk een nationaal vrije dag, omdat er een festival is. Het festival houdt in dat alle kinderen touwen spannen over de weg, waarmee ze auto’s, fietsers en scooters de doorgang blokkeren. Tegen betaling van wat roepies krijgt het verkeer vervolgens doorgang. De kids blijken er erg bedreven in te zijn en slechts enkele verkeersdeelnemers weten de dans te ontspringen. Erg grappig om te zien; zie tevens filmpje.


Donderdag 3 maart – Zondag 6 maart 2011 De koters van het weeshuis

Ik zal jullie even bijkletsen over mijn leventje van alle dag hier, want dat heb ik nog niet echt gedaan. Na het vertrek van Pipi Langkous, is er een Nederlands stelletje aangekomen en een meisje uit Noorwegen. Dat is erg gezellig, we werken nu met zijn vieren met de kids. In Afrika ging ik voor de kinderen door het leven als ‘mama of oma’, hier ben ik gebombardeerd tot Miss en soms (als je niet snel genoeg reageert) Miss Heidi. Het is hier erg vies. Mensen spugen, boeren en zijn rommelig. Er is geen sprake van vuilnisophaal; kortom de natuur wordt gezien als een grote dumpplaats voor alles of men verbrandt het. ’s Ochtends sta ik vaak rond 08.00 uur op en pak ik zo eens in de vijf dagen een douche…de vetheid van mijn haar is momenteel mijn manier om te bepalen wanneer het tijd is voor een douche. De douche is namelijk zo vies, dat ik me vaak schoner voel vóór de douche dan na de douche. De douche is gelukkig wel warm, dus reden tot klagen heb ik niet. Grappig is dat er een boiler in de douche is geplaatst waar een rode sticker op zit: ‘Do not install in bathroom’…. Om 08.30 zijn we op het weeshuis waar de tien kids (6 tot en met 15 jaar) op dat moment aan het genieten zijn van hun rijstmaaltijd. Men eet hier drie keer per dag rijst…ik kan geen rijstkorrel meer zien :). De rijst wordt met de handen gegeten en de kindjes zijn daar echt heel bedreven in. Gelukkig zijn er voor de vrijwilligers een aantal lepels aangeschaft. Vanaf 09.00 uur gaan we druk in de weer om de kinderen aan te kleden (de kleintjes) en te zorgen dat ze om 09.30 uur klaar zijn om naar school te lopen. Dit geeft iedere dag weer de nodige stress, want brillen, sokken, identiteitskaarten en schoolschriften raken iedere dag opnieuw weer kwijt. Eenmaal aangekomen op school gaan de kinderen in een rijtje staan en lijkt zich er een militaire oefening af te spelen. De kinderen doen oefeningen en zingen iets wat op een volkslied lijkt. Erg leuk om te zien. Wanneer je je identiteitskaart niet bij hebt, krijg je straf op school. Oftewel, we kunnen iedere dag genieten van een optreden van een groepje kinderen dat met de handen aan de oren twintig kniebuigingen moet doen. Daarna begint de les. Wij, de vrijwilligers gaan dan vaak iets bekijken in Kathmandu, doen de was met de hand, of we gaan naar het centrum om te winkelen of te internetten (als er elektriciteit is). Alhoewel je zeker niet de enige toerist bent in Kathmandu, wordt je hier toch veelal aangestaard met je witte huidje. Grappig is dat je zelf ook andere blanke mensen aan gaat staren (omdat het er zo weinig zijn). Het centrum is niet mooi, maar je kan je er goed een aantal uur vermaken. Grappig is dat alles hier ook te groot lijkt te zijn. Onder het motto ‘one size fits all’ fietsen mensen hier bijvoorbeeld op fietsen die gemaakt zijn voor mensen van meer dan 1 meter 80 (en dat is voor een gemiddelde Nepalees véél te groot). Om 15.00 uur zijn de kleintjes uit en pik je die op van school. De middagen en avonden met de kinderen worden veelal gevuld met helpen met huiswerk en spelen. We kleuren, spelen boter kaas en eieren en galgje. Met name bij dat laatste spelletje kom ik veelal als verliezer uit de bus. Het feit dat de kids Nepalese woorden gebruiken, Engelse woordjes fout spellen of woorden tijdens het spel veranderen, draagt daar zeker aan bij. Ik kan er iedere keer erg om lachen. Om 18.00 uur is het donker en omdat er slechts 8 uur per dag elektriciteit is (2x vier uur volgens een variabel schema), brengen we de avond regelmatig met kaarsjes en zaklampen door. Het spelen van verstoppertje is op die avonden het favoriete spelletje van de kids. Rond 19.00 uur krijgen de kinderen vaak weer een rijstmaaltijd. Soms bakt de huismoeder ook een soort van pannenkoekjes die de kinderen dan tijdens het eten stiekem in hun kleding verstoppen, zodat ze op een later moment nog wat te knabbelen hebben. De kinderen gaan zes dagen per week naar school en op zaterdag hebben ze een dagje vrij. We gaan dan veelal naar het park, waar ze badmintonnen, voetballen, met zakjes water gooien en touwtje springen. Soms kijken we film. Een keer heb ik ‘The Hangover’ aan ze laten zien, maar dat was niet echt een succes. Ze vroegen gedurende de hele film, wanneer er nu eindelijk getrouwd ging worden. De kinderen houden meer van foute amateuristische films uit India, wat voor ons als vrijwilligers dan ook weer vermaak is. Dat is mijn huidige leventje in een notendop. Het is hier leuk. De kinderen zijn erg arm, ze hebben niet veel. In vergelijking met de Afrikaantjes hebben ze erg weinig. Ze lopen een week in dezelfde kleding met gaten en hebben veel minder speelgoed. Maar ondanks die armoede zijn ze zoveel rijker dan de Afrikaanse kindjes. Ze hebben namelijk een toekomst; ze zijn niet ziek, gaan naar school en zijn dus zoveel rijker!

Terwijl ik de Brabantse carnaval nu helaas moet missen, ga ik morgen voor drie dagen op tour. Ik ga naar een nationaal park. Ben erg benieuwd!

Fijne carnaval gewenst en tot snel!

Liefs Heidi