Huwelijksaanzoek, geit, zweet en zen

Vervolg zondag 6 maart 2011 Spookritje Kathmandu

Na mijn reisverslagje op het internet te hebben geplaatst en nog gezellig een hapje te hebben gegeten, besloten Anna (vrijwilligerster uit Noorwegen) en ik een taxi richting huis te nemen. Hoogstwaarschijnlijk is er iets mis met mijn uitspraak wanneer ik ons adres ‘Bohartar’ uitspreek, want het was niet de eerste keer dat een taxichauffeur mij met glazige ogen aan keek. Ondanks deze glazige blik neemt iedere taxichauffeur de rit iedere keer met alle plezier aan (het woordje ‘nee’ komt namelijk niet voor in een Aziatisch woordenboek). Het probleem ditmaal was dat onze taxichauffeur géén woord Engels sprak (uitgezonderd het uitspreken van zijn tarief ;-)), het al laat was én deze taxichauffeur blijkbaar echt niets van mijn kromme versie van ‘Bohartar’ kon maken. Oftewel: we spookten tien minuten lang door het pikdonkere Kathmandu. Anna en ik zagen weinig verbetering in de situatie; met deze niet-Engels sprekende meneer was namelijk alleen éénrichting communicatie mogelijk. We besloten een andere taxi te nemen en die beste man, na de voor ons welbekende glazige blik, eerst te laten bellen met de directeur van het weeshuis voor wat Nepalese instructies. Nu moet het vast goed komen, dachten we vol vertrouwen. Ondanks de Nepalese instructies van onze directeur had ook deze beste man geen idee waar ‘Bohartar’ zou kunnen liggen. Anna en ik probeerden ons te oriënteren in de donkere steegjes (lantaarnpalen werken namelijk niet zonder elektriciteit), maar inmiddels hadden óók wij geen idee meer waar ‘Bohartar’ zou kunnen liggen. Erg blij waren we toen we tijdens deze tweede spookrit een bordje van de school van de kinderen zagen; van dat punt wisten we de weg naar huis. Eenmaal thuis gekomen legt de directeur van het weeshuis me uit dat de wijze waarop ik ons adres ‘Bohartar’ uitspreek een plaats in een andere provincie van Nepal is. Als je het zo bekijkt vallen twee spookritjes Kathmandu dus wel mee…had een spookritje door de provincies kunnen worden.


Maandag 7 maart 2011 Gedumpt wrong spot, geit in de bus en een matras!

Vandaag ga ik op driedaagse tour naar de Jungle. Géén idee wat ik geboekt heb. De directeur van het tehuis heeft het voor me geregeld en na wat praktische vragen van mijn zijde (heb ik mijn wandelschoenen nodig?, muggenspul?, slaapzak? etc etc) heb ik het idee dat hij ook geen idee heeft van wat hij mij verkocht heeft. Lekker stel. Afijn, lekker blanco de tour in heeft ook wel iets. De directeur dropt mij ’s ochtends bij de bus die mij halverwege de rit moet droppen bij een plaats waar ik kan gaan raften. Gedropt word ik…helaas in de verkeerde plaats. Gelukkig ben ik niet de enige met dit probleem; een Zwitser met zijn Nepalese gids vergezellen me. De Nepalees belt wat heen en weer en vindt uit dat we in een andere plaats 4 km verderop gedropt hadden moeten worden (er blijken dus twee raftspots op de weg te liggen). We nemen een taxi naar de raftspot en gaan vervolgens raften. Helaas niet zo’n wilde rivier, maar wel een leuke groep en een mooie omgeving. Na het raften word ik opgepikt door een lokale bus. Ik ben een bezienswaardigheid in deze bus met alleen Nepalesen én 1 geit. Ik krijg dan ook veel starende blikken (behalve van de geit); je kan hier gewoon zonder enige gêne iemand aan gaan zitten staren. Een meisje kan Engels en vindt het leuk om een praatje te maken. Ik dacht dat ik in het noorden van Thailand de meest lieve, behulpzame en vriendelijke mensen van de wereld te hebben ontmoet, maar de Nepalesen scoren ook erg goed! Blij ben ik dan ook als ze me vertellen waar ik de bus moet verlaten. Vervolgens ga ik met een taxi naar de jungle. Mijn resort blijkt om een eiland te liggen. Echt super, tijdens de zonsondergang (ditmaal zonder wolken!), word ik met een bootje naar het eiland vervoerd. Ik word naar mijn hutje begeleid. Wat een luxe: een echt matras! Ik slaap namelijk al drie weken op matjes van 2 cm (ach: word je hard van…letterlijk en figuurlijk). Blij val ik die avond in slaap.


Dinsdag 8 maart 2011 India, zwemmen met olifanten en romantiek bij een generator

De ochtend begint met een relaxt ritje op een olifant. Tijdens het ritje raak ik gezellig aan de praat met mijn vier mede-olifantbewoners. Ze hebben allemaal één overeenkomst: ze komen net uit India…en ze gaan er nooit meer terug (oftewel India staat voor ‘I will Never Do It Again’ zeggen ze). Maar, geven ze alledrie toe; het is een ervaring die ze niet hadden willen missen. India schijnt het beste en het slechtste van jezelf naar boven te halen. Toch brainwashen Marco (UK) en Jurgen (Duitser) me in tien minuten tijd met allerlei redenen waarom ik niet naar India zou moeten gaan. Volgens Marco is het zelfs zo erg dat dieren zijn koekjes op zijn terras vannacht niet hebben opgegeten, omdat zijn Lonely Planet van India er naast lag! Eindconclusie van hun betoog: als je dan toch gaat, blijf dan in het zuiden van India. Yan, ons Chineesje, die het geheel tot dusver nog zwijgend heeft toegehoord, wordt opeens wakker en zegt op een voorzichtige, fluisterende toon ‘…Maar het is momenteel zeer warm in het zuiden van India, niet de beste tijd om te gaan’. Nu weet ik het helemaal niet meer! Ik denk dat ik van Nepal maar direct naar huis vlieg en dat strandgedeelte wel in Nederland doe ;-). We hebben in ieder geval veel lol. Nog meer lol hebben we als we een andere olifant in te verte aan zien komen lopen. De olifant is bepakt met twee, wat zwaardere, Engelsen, een Duitser en een Nepalees. Echter is er niet echt goed nagedacht over de gewichtsverdeling met het gevolg dat het zitplatform verre van waterpas op de olifant steunt. De benen van Duitser bungelen in de lucht en de megacamera van de Nepalees heeft inmiddels alleen nog maar zicht op de lucht. De Engelsen zien daarentegen de afgrond steeds verder naderen. Blij is de Duitser als wij het opmerken, want blijkbaar had iedereen tot dusver zijn noodkreten genegeerd. Na de olifantrit gaan we een wandeling door de jungle maken. Je mag geen felle kleding aantrekken, want dan is de kans groter dat de dieren je aan gaan vallen. Aangezien ik lekker ‘blanco’ de tour in ben gegaan, beschik ik alleen over roze t-shirtjes in mijn rugzak dus besluit ik in het midden van de groep te gaan lopen (zo kort mogelijk achter de brede, iets te zware, Engelsen). Tijdens de wandeling zien we welgeteld 1 kip. De gids zegt ons dat je beren, apen, rhino’s en, als je geluk hebt, tijgers zou moeten kunnen zien (nou ja geluk ?!?). Marco en ik kunnen de ironie er wel van in zien en staan vol verwondering te kijken als we ‘plastic’ zien. Na een ritje met een bootje, waar we 1 slapende krokodil kunnen bewonderen, is het tijd voor het zwemmen met de olifanten. Dit is echt super gaaf. Terwijl je samen met de gids op een olifant zit, geeft de olifant je een douche met zijn slurf. Een beetje eng is het wel, aangezien je je echt heel klein voelt op die megabeesten. Je ziet niet wat er onder water gebeurt, dus een beetje bang voor die olifantenpoten was ik wel. Pas echt eng wordt het als mijn gids van de olifant valt…zit ik opeens alleen op dat megabeest (zie filmpje). Het liefst verlaat ik acuut het beest, want echt relaxt vind ik het niet. ‘I don’t like this’, zeg ik, om te laten weten dat ze me er NU af moeten halen. Blijknaar niet de juiste woorden voor een noodkreet, want de gids neemt alle tijd om de olifant te instrueren door zijn poten te zakken om mij er af te kunnen halen. Wanneer mijn hartslag weer een beetje tot bedaren is gekomen, gaan we met een truck de jungle in. Ditmaal zien we veel rhino’s, rendieren en aapjes. Erg gaaf. ’s Avonds na het eten zit ik met Marco nog even aan de bar, omdat hij die middag een en ander voor me heeft uitgezocht over India. Een deel van zijn Lonely Planet van India heeft hij omgetoverd tot ‘Heidi Little India lonely planet’; erg handig. Terwijl we over India zitten te kletsen, komt een gids naar ons toe. ‘Willen jullie een olifant in slaap zien vallen, op een romantische spot met kampvuur onder de sterrenhemel?’. Marco en ik beginnen te lachen, die gids denkt dat we een setje zijn. Is niet het geval, maar idee klinkt goed. Eenmaal aangekomen blijkt ook romantiek in ieder land een andere betekenis te hebben: er is geen kampvuur, de generator maakt een hard geluid, er zitten twee bewakers continue te bellen en de olifanten willen maar niet in slaap vallen. Van de bewakers krijg ik het bevel te stoppen met lachen, anders vallen die olifanten nooit in slaap… Genietende van een sterrenhemel (wat dan wel weer romantisch was!), mijn slappe lach onderdrukkend zien we uiteindelijk na een uur een olifant in slaap vallen. Erg bijzonder, de olifant lag opgekruld met zijn slurf in zijn mond! Schattig om te zien; hij maakte zelfs een snurkend geluidje! Helaas geen foto’s van dit bijzondere moment…zo’n flits in het gezicht van een slapende olifant leek me geen verstandige actie.


Woensdag 9 + 10 maart 2011 Huwelijksaanzoek op ziekenbed en ‘zweet’

Die ochtend staat er weer een wandeling door de jungle op het programma, maar aangezien we gisteren maar 1 kip hebben kunnen bewonderen, is het animo laag. Iedereen kiest voor de uitslaapoptie. Tijdens het ontbijt krijgen we een enquêteformulier voorgeschoteld, want na het ontbijt vertrekken we richting huis. Ik vul een positieve beoordeling in, want ik heb een leuke tour gehad. Blijkbaar ben ik de enige die het positief in vult, want blijkbaar was in de brochure van de tour veel meer beloofd (die ik alias ‘lekker blanco erin’ uiteraard nooit heb gezien). Het eten zou zo goed zijn dat je zelfs ‘Mama cuisine’ zou vergeten…nou mam ik ben jou pannenkoeken niet vergeten hoor! Maar goed, het was een leuke tour én bovendien moeten we het eiland ook weer verlaten. Met een positieve beoordeling heb ik mijn oversteek over het water voor mijn gevoel veilig gesteld ;-) Tijdens de busrit naar Kathmandu wordt ik overvallen door koortsaanvallen, buikkrampen en de neiging tot overgeven. Niet echt een goede timing, want het is een vijf uur durende rit door slingerende, gatenkaas bergweggetjes. Gelukkig heb ik een erg lieve Nepalese jongen naast me zitten die zich een beetje om mij bekommert. Eenmaal thuis kan ik gelukkig wat medicijnen pakken en eindelijk slapen…tenminste een poging tot. De hele Nepalese familie komt aandragen met thee en fruit. Erg lief. ’s Avonds om 21.00 uur word ik wakker gemaakt door Bijendra, ons ex-fotomodel. Bijendra vindt me erg lief. Ik weet niet of hij mij echt lief vindt of mij lief vindt omdat hij denkt dat ik geld heb…laten we de waarheid in het midden laten. Afijn deze avond had hij erg veel borreltjes op en dat leek hem een geschikt moment om mij, ‘zijn schatkistje’, correctie, ‘liefde van zijn leven’, ten huwelijk te vragen. Nog half slapend en erg beroerd liggende in bed (in een erg charmante pyjama met geitenwollensokken en beslist een slechte adem) kon ik dus genieten van een huwelijksaanzoek van onze dronken Bijendra (die overigens ook een slechte adem had ;-)). Na de bruiloft van zijn zus, twee weken geleden, zie ik zo’n Hindoeïstische bruiloft niet echt zitten. Ik moet niet denken aan wederom 30 familieleden over de vloer; ditmaal waarschijnlijk wél bij mij in bed. Kortom ik besloot van het aanbod van Bijendra af te zien. ‘Kan ik wel je telefoonnummer krijgen?’, vroeg hij vervolgens. Dat leek me een goed compromis. ‘Ik ga je opslaan onder de naam ‘sweet (=lief)’’, zei hij vervolgens. Even later showde hij mij vol trots zijn telefoon met mijn nummer opgeslagen onder de naam ‘Sweat’. Toch nog lol op mijn zieke dagje…’zweet’ is nou niet bepaald een positieve koosnaam ;-). Op donderdag blijf ik nog een dagje in bed om volledig te recoveren; op zaterdag vlieg ik namelijk naar India (ja, toch!) voor een weekje yoga in Goa.


Vrijdag 11 maart 2011 Korte koppies en ‘I know, I know’

Vandaag een druk programma, want mijn laatste dagje in Nepal. Ik wil mijn visa ophalen, internetten, foto’s voor de kids ontwikkelen, wat souvenirs kopen en vooral afscheid nemen van de kinderen, familie en andere vrijwilligers. Gelukkig voel ik me beter. Na afscheid te hebben genomen van de twee Nederlandse vrijwilligers breng ik ’s ochtends, samen met Anna, de kinderen naar school. Ik heb de kindjes sinds zondag niet gezien en ze zijn massaal met de tondeuse gekortwiekt… Zo zonde! Net als bij de Afrikaantjes, omdat kort haar makkelijk is én omdat er een vlooienplaag heerst. Als ik de kids ’s ochtends naar school breng realiseer ik me pas dat ik deze kinderen erg ga missen en dat ik misschien een voorbarige beslissing heb gemaakt om nu al naar India te gaan. Mevrouw de twijfelkont weet het weer eens niet. In het centrum zend ik de laatste e-mails, eet de laatste overheerlijke pannenkoek, doe nog wat shopping en neem vervolgens de taxi naar huis om de kinderen om 15.00 uur van school te halen. ‘I know, I know’, zegt de taxichauffeur, als ik weer mijn uiterste best doe om het adres ‘Bohartar’ juist uit te spreken. Helaas weet hij het dus niet, want ik wordt bij een of andere tempel gedropt. Gelukkig is het nu daglicht, kan de beste man Engels en laat ik het visitekaartje van de directeur zijn waarop ‘Bohartar’ staat. ‘Jouw fout, verkeerde uitspraak’, zegt de taxichauffeur boos. ‘I know, I know’, zeg ik en gelukkig dropt hij mij vervolgens om 16.00 uur bij de school (een uur te laat; duidelijk niet klaar voor het moederschap ;-)). Anna heeft de kleintjes gelukkig opgehaald en ik kan nu de oudere kids mee naar huis nemen. Op school drink ik samen met twee kids en de karateleraar nog even een theetje. Na school breng ik mijn laatste uurtjes met de kids door en vul ik in no-time alle vriendschapsboekjes in. Gelukkig zijn de kids me behulpzaam bij het bedenken wat mijn lievelingsfilm, mijn favoriete acteur en mijn lievelingsboek is. Vervolgens ga ik met Anna en Bijendra pizza eten in het centrum. Na dit afscheidsdiner pak in mijn backpack in: klaar voor India!


Zaterdag 12 maart 2011 Bye Bye Nepal

’s Ochtends neem ik in alle vroegte afscheid van de kids. Wow, dit valt me zwaar. Terwijl ik in feite maar een dikke twee weken met ze heb doorgebracht, doet het me meer dan ik verwacht had. De kids zijn wat ouder en je hebt dus een intensiever contact met ze gehad; bovendien waren het er maar tien. Je kent de kids dan vrij snel:
- Subash (de kleinste koter, stiekem mijn lieveling) maak je blij als je hem vliegend rond slingert;
- Bhabishya is verslaafd aan galgje (spelling gaat niet altijd goed, wat een grappig effect geeft);
- Ashmita laat je iedere avond dezelfde goocheltrucs zien (die altijd mislukken, maar dat is juist leuk);
- Dhanaraj vindt het vooral leuk als je erg geïmponeerd reageert op zijn karaktemoves;
- Janga is een klein pyromaantje dus moeten we iedere dag een lesje ‘brand veilig’ geven;
- Suraj is verslaafd aan krant lezen, samen ‘Het Brabants dagblad’ doornemen zou hij geweldig vinden;
- Sarati (de oudste puberende meid) heeft ’s ochtends een uur nodig voor haar haren (wat de nodige strijd met ons oplevert), maar is een schat van een meid. Respect hoe zij voor haar tentamens weet te studeren tussen de rennende, schreeuwende, klauterende kids.;
- Dewaki (de huismoeder) stel je erg teleur als je haar rijst weigert…kortom iedere dag worden er weer de nodige rijstkorrels door mij naar binnen gewerkt;
- Ramesh is iedere dag zijn bril opnieuw kwijt…op een dag wordt zijn bril nog een keer gevonden met gebroken pootjes;
- Rajju kan erg mooi zingen dus ik heb nu alvast haar handtekening gevraagd en sta met haar op de foto!
- Aakriti is de tweede puberende meid die je dan ook vaak ziet smiespelen en lachen over ik weet me god niet wat. Volgens de karateleraar is Aakriti het karatetalent van de school dus wie weet loopt ze in de toekomst met de zwarte band!
Het afscheid van de kleintjes in Afrika was ook zwaar, maar die kleintjes daar waren zich niet bewust van een afscheid. Deze kids wél en daarom ik des te meer. Ik neem me voor ze snel te gaan schrijven! De directeur brengt me vervolgens naar het vliegveld. Aangekomen in India probeer ik nog wat laatste Nepalese rupees om te wisselen; helaas blijkt geen enkel wisselkantoor ze te willen… ’s Avonds kom ik aan bij mijn hotel in Goa; klaar voor een weekje yoga!


Zondag 13 maart 2011 – zaterdag 19 maart 2011 Weekje ´Zen´

Net terug van een weekje ´zen´. De dagen vulde zich met yogalessen en de spierpijn werd steeds heftiger naarmate de week vorderde. Alhoewel ik heb ondervonden dat ik verre van een natuurtalent ben in dit ‘zen’-gebeuren, heb ik erg genoten. Van het lekkere eten, het sporten en zonnen onder een palmboom op het witte strand aan de blauwe zee. En de massages; een ervaring op zich; mensenlief ze liep nog net niet over me heen! Grappig is dat ze altijd beginnen met je voeten en eindigen bij je gezicht…gadverdamme ;-) Daarnaast deze week veel gebrainwasht met wijze levenslessen, wat uiteraard nooit verkeerd is. De yogalessen zitten er nu weer op en ik ben volledig tot rust gekomen. Tijd om te gaan voordat ik in deze sekte word opgenomen ;-)

Nu verkast naar een ander hotel en nadenkende wat ik de komende weken nog wil gaan zien van India (deze week geen tijd voor nadenken gehad ;-)). Nog meer strand of toch cultuur snuiven in het noorden. Hopelijk blijft die kleine van Kris en Martine nog even in de buik zitten…ik hou mijn telefoon in ieder geval nauwlettend in de gaten. Ben van plan rond de 10e april terug naar Nederland te komen. Zal eens gaan surfen wat de beschikbare vluchtdata zijn; ik laat het weten.

Hoop dat de carnaval in Nederland goed is geweest! Bedankt weer voor jullie leuke reacties op mijn site.

Liefs Heidi