Waarzegster, autopech, mentos en no problem!

Vrijdag 14 januari 2011 Bezoekje waarzegster

Wat moet je doen op een regenachtige dag in Knysna? Dan kom je al snel uit op souvenirs shoppen; dus dat gingen we die middag doen. Tussen de souvenirshops door, spotte ik een waarzegster. Aangezien ik met de brandende vraag liep of het die dag nog droog zou worden, besloot ik een consultje bij haar te boeken. Aan de hand van tarotkaarten kon ze mij vervolgens géén weervoorspelling, maar wél een voorspelling van mijn verdere leven geven. Een half uurtje later was ik twintig euro en drie vragen armer…en honderden vragen rijker op het gebied van liefde, gezondheid en werk. Toch een verhelderend effect zo’n zweverige vrouw :) Desalniettemin weer genoeg stof tot nadenken de komende drie maanden!


Zaterdag en zondag 15-16 januari 2011 Gardenroute

Het zonnetje schijnt vandaag weer! Dat komt goed uit, want we willen vandaag veel van de Gardenroute zien. We rijden van Knysna naar de kustplaatsjes Jeffrey’s Bay en Oysters Bay. Oysters Bay ligt een behoorlijke afstand van de verharde weg, wat betekent dat we een uurtje off road moeten klussen. Maar het is de moeite waard! Oysters Bay blijkt een super uitgestrekt parelwit strand te zijn waar geen enkele toerist te bekennen is. Later die dag rijden we weer terug naar Knysna met stops bij een super dikke boom, de brug van ’s werelds hoogste bungyjump (waar mijn stoere schoonzus vanaf is gesprongen!) en het natuurpark Tsitsikamma. Met name dat laatste vind ik erg gaaf; een bosrijk gebied met een schitterende kustlijn. Op zondagochtend maken we nog een boottocht met een catamaran op de lagoon van Knysna. Omdat we de enige drie toeristen zijn hebben we 1 op 1 begeleiding; oftewel drie bemanningsleden en wij met zijn drietjes. ’s Middags rijden we door naar onze volgende stop Addo Elephant Park. Tijd voor safari!


Maandag 17 januari 2011 Lekke band tussen de leeuwen en mestkevers ;-)

Vandaag is het zover, de familie Van Nistelrooij gaat op safari! ’s Ochtends beginnen we in het Addo Elephant National Park waar je naast 450 olifanten ook buffels, neushoorns, bokken, leeuwen, hyena’s, schildpadden, luipaarden en, niet te vergeten, mestkevers zou moeten kunnen vinden. Je mag zelf met de auto toeren door dit park met de restrictie dat je de auto niet verlaat in verband met de aanwezige leeuwen (en mestkevers natuurlijk). We besluiten van het Zuidelijkste punt van het park naar het Noordelijkste puntje te rijden en dan weer via een andere route terug naar het zuiden te rijden. Pap en mam zijn met name in de ban van een speciaal stekelig groen diersoort wat ook wel bekend staat als ‘de cactus’. Gelukkig zijn er veel van dit diersoort in dit park aanwezig en laten ze zich nogal makkelijk fotograferen. Ik moet er in ieder geval erg om lachen en wacht op het moment dat er een andere auto onze kant op komt in de verwachting dat we iets heel bijzonders gespot hebben (…helaas blijft dat laatste uit). Na veel cactussen, buffels, struisvogels, schildpadden en de kont van 1 olifant te hebben gespot, bereiken we al het Noordelijkste puntje van het park. Beetje teleurgesteld zijn we wel. Enkel en alleen een kont van een olifant in ‘het olifantenpark’ spotten is nu niet bepaald een succesvol resultaat. Bij het keren van de auto horen we een andere toerist tegen de portier zeggen dat hij enorm veel olifanten heeft gezien…misschien dat we dus toch nog iets meer te zien krijgen dan die ene kont! We vragen de portier naar een route met een hoog olifantgehalte en na een aantal kilometer spotten we al direct een zeer grote kudde olifanten. Wat super gaaf! Na de kudde olifanten rijden we verder en blijken we na een aantal kilometer een lekke band te hebben. Met het foldertje ´verlaat u auto niet´ in mijn handen, beginnen we na te denken over een actieplan. Ik bel naar het telefoonnummer van het park maar ‘melden lekke band’ zit helaas niet in het keuzemenu :) Blij zijn we als een auto van tegengestelde richting aan komt gereden die uit zichzelf stopt; vast zeer behulpzame mensen die hebben gezien dat we een lekke band hebben. Dit was helaas niet het geval…(ze hebben vast gedacht ‘Waarom staan die daar mestkevers te spotten?’). Het blijken vier Amerikanen te zijn die helemaal in de safarimodus blijken te zitten. Nietsvermoedend beginnen zij enthousiast het gesprek met de melding dat ze zojuist wel twintig olifanten hebben gespot. ‘Geweldig’, zeg ik, ‘we hebben een lekke band’. Blijkbaar heeft de indruk van de kudde olifanten toch iets in zijn communicatienetwerk aangetast, want hij praat vervolgens weer even gepassioneerd verder over zijn twintig olifanten. ‘We hebben een lekke band’, probeer ik nogmaals, (misschien heeft hij mijn kromme Engels niet goed kunnen verstaan). ‘Dan kan je het beste met twee mensen de band vervangen en één iemand op de uitkijk laten staan voor de leeuwen’ zegt hij en vervolgens weet hij niet hoe snel hij weg moet wezen. Zijn missie van vandaag is het spotten van olifanten. Met z’n drieën kijken we elkaar vol ongeloof aan en moeten we lachen om hetgeen ons zojuist is overkomen; hilarisch! ‘Ja’, zegt mam droog, ‘beter om te horen dat hij twintig olifanten heeft gespot dan twintig leeuwen’…de lekke band nog wel bij haar in het geheugen. Vervolgens komt er een busje aangereden. Ik zeg de beste meneer dat we een lekke band hebben en vraag hem of het veilig is om die te repareren. ‘Niet echt’, zegt hij droog, waarna ik niet meer bijkom van het lachen. De man wil ons graag helpen en binnen no-time stoppen er vier auto’s om ons te helpen met onze band. Terwijl ik erg moet lachen om de hele situatie en de grappen van de helpende mannen (‘hoe ziet een leeuw er ook alweer uit?’), staat moeders er niet echt ontspannen bij. De band is na een minuut of vijf al vervangen en vervolgens verlaten we het park. ’s Middags staat namelijk een tour in Schotia private Game Park op het programma. Dit is nog gaver dan Addo omdat we deze keer met een gids in een 4x4 door het park crossen en ditmaal ook giraffen, neushoorns, leeuwen, zebra’s enz. zien. Tevens hebben we een erg leuke groep met Canadezen, Ieren en Engelsen wat het allemaal nog extra leuk maakt.


Dinsdag 18 januari 2011 Beach, souvenirs en smoking area

Onze eerste missie die ochtend is het kopen van een nieuwe reserveband. De eigenaar van ons hotel heeft ons een routebeschrijving gegeven naar zijn garage in Port Elizabeth waar hij altijd naar toe gaat. Het grappige is dat we onderweg rijdende naar de garage zeker 5 garages voorbij rijden, waaronder één van dezelfde keten. Ach, meteen een beetje sightseeing Port Elizabeth gedaan. De rest van de dag besteden we aan souvenirs kopen en relaxen op het strand. We komen wel een keer of vier terug bij dezelfde stalletjes dus de koopmannetjes zitten iedere keer hoofdschuddend te lachen als ze pap weer aan zien komen rijden met twee koopgrage dames. ‘Arme man’, moeten ze gedacht hebben. Volgens de eigenaar van het hotel kon je in Port Elizabeth ’s avonds ook genieten van een mooie zonsondergang. Misschien waren we niet op de juiste spot, maar die avond zakte de zon toch echt niet in de zee maar gewoon tussen de fabrieken van deze industriestad. Hebben wij even pech. Op onze slippertjes brengen we ’s avonds nog een bezoekje aan het casino. Met haar fiches op de leeftijd van Kris en mij, blijkt mam bij roulette niet echt succes te hebben. Tja, wat wil je…30! Bij het lopen naar de uitgang komen we langs een afgesloten ruimte met het bordje ‘Smoking area’. ‘Moet je daar een smoking aan?’, vraagt mam. Grappige vraag voor een ruimte waar je een sigaretje op mag steken. :)


Woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag 19-20-21-22 januari 2011
Bye bye pap, mam en Africa! Hello Asia!

Na nog weer wat souvenirs geshopt (weer bij diezelfde koopmannetjes) te hebben, gaan we naar het vliegveld. Pap en mam vliegen die avond terug naar Nederland en ik de volgende dag naar Maleisië. Na pap en mam uitgezwaaid te hebben (ditmaal zonder onze Joris erbij), ga ik naar mijn hotel in Johannesburg. Het speelt uiteraard mee dat deze stad niet zo’n goede reputatie heeft, maar echt veilig en op mijn gemak voel ik me die dag en nacht in Johannesburg niet. Blij ben ik als ik vrijdagochtend de luchthaven uit loop en me meteen als een vis in het water in Azië voel. Zo vredig, relaxt, vriendelijk en goedkoop! Wat een contrast met mijn laatste dag in Johannesburg. En super lekker eten! Wel een behoorlijke jetlag, dus erg actief ben ik de dagen in Kuala Lumpur niet. Ik maak een reisplanning voor de komende dagen, surf en skype wat en kom even bij van de gave en intensieve weken met pap en mam.


Zondag 23 januari 2011 Kip Tandori???

’s Ochtends verlaat ik Kuala Lumpur om met de bus naar Penang te rijden. Dit is een ritje van een uurtje of drie naar een leuk schiereiland aan de westkust van Maleisië. Ik blijk op mijn kamer leuke kamergenootjes te hebben. Van een Duitser krijg ik te horen dat er een erg goed Indiaans restaurant in de straat zit, dus mijn keuze voor die avond is gemaakt. Aangekomen in het restaurant blijken ze geen Engelse menukaart te hebben. Blij ben ik als ik de term ‘Tandori’ uit de menukaart weet te ontfutselen. Dat moet vast kip tandori zijn en dat ken ik! Of ik doe iets fout als ik kip tandori thuis maak, of Knorr heeft echt de verkeerde Indiër geraadpleegd, want de kip tandori die ik die avond voorgeschoteld kreeg, leek in de verste verte niet op het wereldgerechtje van Knorr. Het kwam zeg maar neer op een halve, droge kip, rood van kleur wegens de kruiden, met veel botjes, zonder rijst en zonder sausje. Tja, daar zat ik dan met mijn droge kip voor me, met allemaal mensen naast me die super lekkere dingen op hun bord hadden liggen. Ach, weer wat geleerd!


Maandag 24 januari 2011 Penang Hill, menukaartvertaler en rapper ‘Teun’

’s Middags ga ik naar Penang Hill met de bus. Dit is de hoogste berg op het schiereiland en schijnt de moeite waard te zijn. Tijdens de busrit leer ik een Australische jongen kennen die ook aan het backpacken is en we besluiten samen de 4x4 tour te doen naar Penang Hill. Hij blij, ik blij. De 4x4 tour is iets spectaculairder aangekondigd dan het in realiteit blijkt te zijn, maar aan de top kunnen we genieten van een mooi uitzicht over het eiland. Judith, een van mijn kamergenootjes heeft bij terugkomst helaas al gegeten, dus ik moet die avond weer alleen eten. In het restaurantje heb ik weer een onvertaalde menukaart voor me liggen, dus ik leg ditmaal (na het kip tandori avontuur van gisteren :) ) de keuze bij de ober neer. Ik geef hem alleen als verzoekje mee dat het niet te pittig mag zijn, om te voorkomen dat de ober mij straks iets serveert waar ik nog dagen van kan nagenieten ;-). Maar de ober serveert me iets lekkers met rijst; goed werk. Naast me zit een Aziatische jongen alleen te eten en op een gegeven moment vraagt hij me of ik bij hem aan tafel kom zitten. ´Goed idee´, denk ik, ´kan hij mij misschien eens uitleggen wat ik nu eigenlijk aan het eten ben´. Alhoewel ik natuurlijk ook wel weet dat dat voor hem niet de opzet van het plan is, neem ik tegenover hem plaats. Terwijl ik zoveel mogelijk informatie bij hem probeer los te peuteren over de dingen op de menukaart, stuurt hij het gesprek iedere keer opnieuw naar een ritje op zijn scooter. Hij wil me na het eten graag meenemen achter op zijn scooter en me alle mooie plekjes van Penang laten zien (jaja ;-) ). Nadat ik drie keer ‘nee’ heb gezegd en het gesprek weer terug stuur naar het volgende maaltijdje op de menukaart, vindt meneer het welletjes. Hij wil blijkbaar niet langer als ‘menukaartvertaler’ misbruikt worden en snelt naar zijn scooter. Waarschijnlijk op weg naar een volgend meisje dat wel samen met hem scooter wil rijden :). Na het eten loop ik terug naar het hostel en ga ik skypen met mijn neefje Teun en Martine. Teun is vandaag namelijk jarig en twee geworden! Op zo’n dagen zou ik graag in Nederland zijn! Teun is vandaag in de dansstemming en voert, voorzien van feesthoed en een muziekinstrument, staande op zijn stoel , verschillende dansjes voor me op. Grappig is dat de skype tijdens zijn uitvoering nog weleens hapert waardoor ik kan genieten van een rap-versie van zijn dansje. Teun in da house, Yeah!


Dinsdag, woensdag en donderdag 25-26-27 januari 2011 Aandoenlijke taxichauffeur en mentos etend aapje

Samen met Judith, een Duits meisje, pak ik die ochtend de boot naar Langkawi. Dit is een ander eiland aan de westkust van Maleisië (99 kleine eilandjes). Helaas hadden we allebei onze accommodatie al geboekt, dus zitten we niet in hetzelfde hostel. ’s Middags ga ik naar het strand, lekker relaxen in het zonnetje!
De volgende ochtend heb ik afgesproken om samen met Judith naar Mat Cincang Mountain te gaan. Dit is een hoge berg op het eiland waar je met een kabelwagon naar de top kan. Om 10.00 uur heb ik afgesproken bij het hostel van Judith en vervolgens gaan we met de taxi naar de berg. Ik zie drie taxi’s bij elkaar opgesteld staan en geef aan dat ik graag naar het hostel van Judith wil. De drie taxichauffeurs lopen blijkbaar niet heel warm voor dit ritje van ongeveer 2km. Twee van de drie taxichauffeurs kijken in de richting van de derde, nogal sukkelige, taxichauffeur op een manier van: ´die rit mag jij hebben, vriend´. Dat doet me besluiten om pas in de taxi aan te geven dat we daarna ook nog naar Mat Cincang Mountain (ongeveer 20 km) willen…heeft de ‘sukkelige taxichauffeur’ de andere twee taxichauffeurs mooi tuk :). Achteraf gezien had ik hem dat beter pas kunnen vertellen toen ik bij het hostel van Judith was, want meneer blijkt nogal chaotisch te zijn en twee plaatsen onthouden brengt hem even helemaal van slag. Desalniettemin is hij erg schattig en aandoenlijk. Hij blijkt erg onzeker, maar praatgraag te zijn en zijn favoriete woordjes zijn ‘no problem’. Dit gebruikt hij dan ook in 90% van zijn communicatie. ‘Waar kom je vandaan?’ vraagt hij mij en bij het antwoord krijg ik dan ook(net als bij alle andere antwoorden) ‘no problem’ als reactie. Aangekomen bij Judith, kijkt Judith me met een blik aan ‘ wat heb je nou meegebracht?’, maar we hebben samen de grootste lol in de taxi. Op een gegeven moment zegt hij ‘Sorry, I drive slow, no problem?’. Uiteraard geen probleem, geen haast. Als we na een tijdje zelfs door scooters worden ingehaald, omdat hij gemiddeld 30km per uur rijdt, wordt de lol voor ons alleen maar groter. Met een auto vol met muggen worden we als een soort ‘praalwagen’ naar de mountain gereden. Bij veel voorbijgangers tuut en zwaait meneer de taxichauffeur namelijk even en moet hij zich volgens mij inhouden niet te stoppen om een praatje te maken. Bij iedere drempel die we passeren zegt hij ‘sorry’, alsof hij ze zelf persoonlijk heeft aangelegd.
Uiteindelijk aangekomen bij de mountain, blijkt de kabelbaan gesloten te zijn in verband met een te sterke wind. Ik zeg het verkeerd, de kabelbaan is niet gesloten maar ‘vertraagd’. Klinkt vriendelijker dan gesloten en biedt toch weer wat handel voor alle marktjes, masseurs en eettentjes bij de berg. Balen, maar de taxichauffeur brengt ons vervolgens naar een waterval die bij de berg in de buurt ligt. Hier heb ik een verfrissende duik genomen. Ook zitten er veel aapjes, waarvan 1 aapje bijna mijn tas weet te jatten. Dom, dom, dom van mij. Vervolgens gaan we weer terug naar het hostel van Judith waar Judith onze taxivriend meteen vast legt voor haar ritje van die middag naar de luchthaven (met uiteraard een half uur marge…met 30km per uur gaat het nu eenmaal allemaal wat langzamer maar het is de lol waard).
’s Middags ga ik een eilandentour doen. Met de boot doen we bounty-eilandjes met parelwitte stranden en palmbomen aan. Op het mooiste eilandje begeeft mijn camera het opeens. Ik krijg mijn toestel niet scherp gesteld. Op een rustig plekje vlak bij een palmboom ga ik er even voor zitten om alle instellingen van mijn toestel na te lopen. Ik schrik me rot als ik opeens een klein aapje achter me zie die in alle snelheid mijn potje met Mentos kauwgom uit mijn rugzak heeft gegrist. ‘Shit’, zitten die aapjes hier ook! Hij snelt weg met het potje in zijn handen en eet alle kauwgoms op een paar meter afstand van mij in tijd van een minuut op. Ik ben nog aan het bijkomen van de schrik en baal dat mijn camera het zojuist begeven heeft, ondanks dat ik me slecht voel (ik had op moeten letten, dit is niet gezond voor het beestje), is het toch wel een grappig gezicht. ‘Niet allemaal tegelijk’, wil ik hem nog duidelijk maken, maar het is al te laat (en anders had ie mij waarschijnlijk nog glazig aangekeken). Het potje is leeg en hij snelt weer terug het bos in…misschien wel zijn vrouwtje blij maken met zijn frisse adem! Ik probeer maar niet te denken aan het mogelijke laxerende effect van zo’n hele pot…


Vrijdag 28 januari 2011 Geen bus, wel knus!

Vandaag vlieg ik weer terug naar Kuala Lumpur (ja, Mieke hopelijk wordt dit geen tweede Sydney, want dan kom ik nog wel een keer of zes in deze stad ;-) ). Henk en Nastasja, twee Nederlanders die bij mij in het guesthouse in Langkawi zaten moeten vandaag ook vliegen dus we besluiten samen een taxi te nemen. Henk heeft een busje besteld; niet onverstandig met drie volwassenen en voor drie mensen bagage. Echter de taxichauffeur vergeten dat het een busje moest zijn dus besluiten we er maar een knus ritje van te maken in een gewone personentaxi. Op het vliegveld neem ik afscheid van het vrolijke stel Henk en Natasja en inmiddels zit ik weer in Kuala Lumpur! Nog twee nachtjes en dan vlieg ik naar Thailand! Oja en mijn camera is weer gefixt!

Kortom het gaat hier goed! Mis de mensen (en de kindjes!) van Zuid-Afrika momenteel nog wel een beetje, maar ik weet zeker dat deze maanden ook weer een geweldige tijd gaan worden.

Het allerbeste voor iedereen!

Liefs Heidi