Braaien, Autoavontuur en kindertehuis

29 okt 2010 Geen commentaar

Sommige dagen beleef je gewoon iets minder of het valt onder de noemer ´What happens in Cape Town stays in Cape Town’. ;-)


30 okt 2010 Eerste autoavontuur

Na de gezellige BBQ van de avond ervoor, sta ik helaas op met een klein heimweegevoel naar Nederland. Ik hoop dat het gevoel van korte duur is en anders gaan we gewoon lopen tot de zon komt :) (dan hoef je in Afrika gelukkig niet zolang te lopen ;-)). Vandaag staat het regelen van een huurauto voor mij op het programma. Helaas blijken de geselecteerde verhuurbedrijven gesloten te zijn. Omdat het toch niet geheel onverstandig is dat ik alvast een keer onder begeleiding aan de linkse kant van de weg rijd, rijd ik die dag al enkele ritjes met de auto van Roel en Anika. Dit is absoluut weer even wennen; ik sla bijvoorbeeld vaak met mijn rechterhand tegen de deur als ik de pook wil pakken… We stoppen bij een tankstation om te tanken en de Afrikaanse tankbediende probeert mij te begeleiden bij het parkeren van de auto naar de juiste plaats. Na vijf keer steken heb ik het benzinegaatje van de auto eindelijk enigszins in de buurt van de beoogde slang. Meneer de Afrikaan is er tenminste tevreden mee en zegt ‘You are sweet’, oftewel Engels voor ‘Het zag er schattig uit, maar je kan absoluut niet rijden’. Terwijl er getankt wordt legt Anika mij uit dat het gebruikelijk is een fooi te geven en dat ze je zo nog even vragen of je wil dat je ramen gewassen worden. Meneer de Afrikaan biedt ons dit laatste niet meer aan en neemt alleen maar afscheid met de woorden ‘Drive safely’. Om het zelfvertrouwen in mijn rijkunsten een beetje in ere te houden, houd ik mezelf maar voor dat ze gekozen hebben voor een totaal nieuwe wijze van klantenbenadering. Die avond gaan we BBQen bij Zuid-Afrikaanse vrienden van Anika en Roel. Ik maak kennis met het grappige taaltje wat een beetje klinkt als een mix van Nederlands, Engels en Duits.


31 okt 2010 Afrikaanse Extrema

Vandaag sta ik gelukkig weer helemaal blij op en heb ik mijn zin in komend half jaar weer helemaal terug! Die middag gaan we naar Mzoli’s. Dit een klein dance-festival in Cape Town wat iedere zondagmiddag wordt gehouden (ik plak er direct het etiketje Afrikaanse Extrema op, maar uitgezonderd veel drank, zonnebrillen, zon en dance muziek houdt de vergelijking waarschijnlijk op…). Ongeveer 90% van de bezoekers zijn de zwarte Afrikanen, dus ik voel me het eerste half uurtje wel een beetje ongemakkelijk met mijn blanke huidje. Stom, want dat slaat nergens op, maar het voelt wel zo. Na een aantal Savana’s (erg lekker drankje, klinkt als die Braziliaanse slippers, maar dan met een ‘S’) gaat dat gevoel al snel weg. Vijf Nederlandse vrienden van Anika en Roel zijn ook van de partij en hebben bij het betalen van het parkeergeld aan een Afrikaans gezin tegelijkertijd een wc-abonnementje afgedwongen. Samen met Willemijn ga ik dus een plasje plegen bij het Afrikaanse gezin thuis. Aparte ervaring, in een schuurtje in de tuin treffen we een houten hutje aan waarin een wc is. Willemijn, die al veel meer van Afrika heeft gezien, laat me weten dat het voor Afrikaanse begrippen best een luxe wc is. Voor ons volgende plasje besluiten we naar de toiletten van het festival te gaan (korter lopen en redelijk korte rij). Geen wonder dat de rij redelijk kort leek: alle Afrikaanse meiden gaan met z’n drieën tegelijk een toilet in! Willemijn en ik kijken elkaar verbaasd aan. We snappen de efficiencyslag van deze actie niet…een plasje kan toch alleen maar langzamer gaan als je met z’n drieën in een hokje staat??? Willemijn en ik besluiten dat we wegens angst voor een ‘blokkerende blaas’ niet in deze Afrikaanse gewoonte mee gaan en gewoon een toilet voor onszelf regelen. ’s Avonds BBQen we nog met de Nederlanders en skypen Anika en ik nog met Kris en Martine (@ Kris en Martine; het was niet zo erg als het leek ;-)). Inmiddels is het al 00.00 uur en gaan we slapen in de wetenschap dat we de volgende ochtend om 04.45 uur op moeten staan. Roel en Anika gaan dan namelijk op vakantie en ik zal hen naar het vliegveld brengen. Kortom: korte nacht in het vooruitzicht… Voordeel van het vroege opstaan is dat ik op die manier voldoende tijd heb om de weg te vinden tussen het vliegveld en het kindertehuis. Ruim 3,5 uur de tijd voor iets wat 5 minuten rijden van elkaar af ligt, dus moet goed komen!

PS: Mieke na deze Afrikaanse Extrema is mijn witte broek alles behalve wit…misschien had ik toch wat beter naar je kledingadviezen moeten luisteren ;-)


1 nov 2010 Klamme handjes in VW Chico

Om 04.30 wekt Roel mij met de mededeling dat ze niet op vakantie gaan. Jaja, denk ik dat hij grapt. Echter kunnen ze per internet hun vlucht omboeken en dat is gezien de korte nacht niet geheel onverstandig. Uiteraard vind ik dit geen probleem en draai ik me met alle plezier weer om. Ik ben blijkbaar dus niet de enige met een kater ;-) Uiteindelijk sta ik dan om 07.15 uur echt op. Roel en Anika slapen nog en ik maak zelf een ontbijtje. Ik tref in de koelkast een goedje aan wat erg op mangosap lijkt. Goed anti-katermiddel denk ik, dus ik giet mijn glas enthousiast vol. Het goedje is mierenzoet, maar ik vind het zonde om het weg te gooien dus drink mijn glas netjes leeg. Blijkt dit pure ranja te zijn geweest! Bij het kindertehuis maak ik kennis met Jala een Duits meisje wat tegelijk met mij gaat beginnen op de afdeling Sunflowers. Dit is een afdeling voor kinderen van 0 tot 6 jaar met HIV-AIDS; het gaat om 25 kinderen. Sommige kinderen hebben er ook nog een andere ziekte bij, zoals diabetes of kanker. De kinderen hebben of geen ouders meer, of ze zijn afgestaan of de ouders kunnen het kind thuis niet verzorgen. Elk kind heeft zo zijn eigen verhaal, allemaal even schrijnend. De kinderen worden over het algemeen niet ouder dan tien jaar. Na een rondleiding door het kindertehuis rij ik weer naar huis om een auto te gaan huren (en nog een beetje genieten van de zon). Mijn dag kan niet meer kapot wanneer de vrouw van het autoverhuurbedrijf vraagt ‘Ben je ouder dan 23?’. Tja, dat doet je dan toch even goed na die pijnlijke dag van drie weken geleden ;-). Daarna begint mijn eerste ritje in mijn VW Chico. Het is een warme dag, maar in mijn VW Chico stijgen de temperaturen nu echt! Met klamme handjes rij ik achter Roel aan en de hele rit maakt de auto geluid alsof je extreem veel gas geeft in de eerste versnelling. De auto heeft nog een chook en mist stuurbekrachtiging. Het grappige aan de VW Chico is dat de zijspiegels niet voor aan de deur zijn gemonteerd, maar halverwege de voordeur van je auto. Anika legt me later de theorie uit: de VW Chico is gewoon een patserbak waarin je liggend in je stoel moet rijden. Vanaf nu rij ik dus liggend in mijn VW Chico door Cape Town; en het scheelt inderdaad. Om weer af te koelen gaan we ’s middags relaxen bij het zwembad in de tuin.’s Avonds maken Roel en Anika Afrikaanse Boboti; erg lekker!


2 nov 2010 Complete chaos!

Na ’s ochtends Roel en Anika naar het vliegveld te hebben gebracht, begint mijn eerste dag bij het kindertehuis. Als ik de deur van de afdeling open doe komt het geluid van zes huilende baby’s me tegemoet. ‘Mijn god’ denk ik als finance-meisje. Waar moet ik beginnen? Een kindje wil ik schoenen aangeven dus ga ik op zoek in de bak met schoentjes. Een bak met ongeveer 25 paar schoenen met allemaal verschillende maten en variërend van echte meiden tot jongensschoenen. Na vijf minuten weet ik dat ik de zoektocht naar jongensschoenen voor het kindje op moet geven en ben ik al blij als ik twee verschillende schoenen heb gevonden in ongeveer dezelfde maat voor het jongetje. Weliswaar roze, maar het jongetje is er erg blij mee. Sowieso zijn de kinderen erg vrolijk (uitgezonderd het collectieve huilmoment aan het begin van de ochtend). Je staat er soms niet bij stil dat ze erg ziek zijn. Later op de ochtend komen de kindjes van 2 jaar en ouder terug van de crèche en is het complete chaos. Er is geen orde en structuur. Alle kinderen rennen door elkaar heen en zijn voortdurend met elkaar aan het vechten. Terwijl de een zijn broek omlaag trekt, is de ander zand aan het eten en zijn twee andere kinderen een boekje aan het ontleden. Jala kijken elkaar verwonderd aan. Ook word ik die ochtend voor het eerst gebeten door een kindje, omdat ik een ander kindje op mijn arm heb. Wat ik ook erg wennen vind is de aanpak van de nonnen; deze schreeuwen veel tegen de kinderen en trekken ze aan de arm ergens heen als ze stout zijn. Je zou dus meer orde en structuur verwachten, maar die is ver te zoeken. Later op de dag geven we de baby’s een fruithapje en merk ik meteen dat ik niet meer mijn beste kleren aan moet doen naar het tehuis (zeker niet de witte broeken!) De baby’s maken er een sport van zoveel mogelijk eten op jouw kleding te smeren. Aan het einde van de dag ben ik erg moe; respect voor mensen die op een kinderdagverblijf werken! Ik vind het al met al nog een beetje wennen.


3 nov 2010 Autopech

Als ik ’s ochtends de deur van de afdeling open liggen alle baby’s er vredig bij. Wat een verschil met het collectief huilmoment van de dag ervoor! Veel kinderen worden in Zuid-Afrika groot gebracht door hun oma en een kindje noemt me die dag dan ook vrolijk oma. Word je twee dagen eerder nog rond de 23 geschat, ga je nu opeens door voor oma! Daar gaat dat goede gevoel ;-) ’s Ochtends kunnen we meedraaien met de fysiotherapeute die de baby’s leert omrollen, zitten en kruipen. Erg leuk vind ik. Bij de lunch krijgen de kindjes rijst als eten. Nou, geef ongeveer 20 kinderen rijst te eten en let op wat er gebeurt…er ontstaat een waar rijstveld! Deze tweede dag vind ik mijn draai gelukkig al beter en geniet ik van de momenten dat je een lach kan toveren op de gezichten van de kindjes. Op de terugweg begint mijn auto erg veel lawaai te maken en lijkt er rook uit de motorkap te komen. Ik besluit richting het verhuurbedrijf te rijden om ernaar te laten kijken. Echter wordt het geluid steeds erger en springt mijn lampje van de olie aan. Ik zet de auto dus direct aan de kant. Ik wil natuurlijk niet dat mijn VW Chico in vuur en vlam komt te staan. Ik bel de garage met het verzoek mij even op te pikken en de auto na te kijken. Het is immers maar vijf minuten bij hen vandaan en ik kan in mijn eentje geen kant op. Ze doen een beetje moeilijk en zeggen dat ze de volgende dag pas tijd hebben. Ik raak een beetje in paniek en wil absoluut niet in mijn VW Chico overnachten (ondanks dat de stoelen het in de ligstand erg goed doen). Na veel gepraat komen ze me uiteindelijk ophalen. Twee monteurs trekken de motorkap open en beginnen enthousiast te sleutelen. Daarna komt er nog een monteur bij met een hamer en vervolgens nog twee monteurs met ieder wat gereedschap in hun handen. Ik ben natuurlijk geen automonteur, maar vijf mannen bezig zijnde in de motorkap van mijn VW Chico gaf me nou niet bepaald een geruststellend gevoel. Bovendien geen wonder dat je het druk hebt als je met z’n vijven aan 1 auto gaat klussen, maar dat is hier de African way merk ik na een weekje Cape Town. Inmiddels groeit bij mij de angst dat er dadelijk ook nog slijptollen en boormachines aan te pas komen en dat ik vervolgens weer met dit autootje naar huis word gezonden. Gelukkig ongegrond, want ik krijg een vervangende auto mee. Ze zijn het er met zijn vijven over eens dat de auto kapot is…vraag me af of de verrichte handelingen daar mogelijk ook een steentje aan hebben bijgedragen. Afijn met een andere VW Chico (luxe variant: zonder chook!) rij ik vrolijk verder naar huis. Wat een avontuur!


4 nov 2010 Barney!

Het middagprogramma van de kindjes is altijd vrij. Ze hebben de mogelijkheid om te spelen en er wordt niet echt iets georganiseerd. Jala en ik zijn al aan het brainstormen over bijvoorbeeld een dansje dat we ze gaan leren (dacht zelf aan Knengedeng van Guusje, maar alle input is welkom!). Deze middag besluiten we een DVDtje met ze te gaan kijken; we hebben gehoord dat ze helemaal wild zijn van Barney (tevens de enige DVD die ze blijken te hebben). Ter verduidelijking, Barney gaat niet over onze Hollandse dart-held maar is een Amerikaans roze beest dat liedjes zingt en op een geheel educatief verantwoorde wijze leert dat je twee keer per dag je tandjes poetst en je haren moet kammen. Afijn, de nonnen beginnen enthousiast de kinderen op de stoelen voor de TV te plaatsen, terwijl Jala en ik nog druk in de weer zijn om de TV en de DVD speler aan de praat te krijgen. De TV leek het even begeven te hebben en met twintig ‘Barney’ roepende kindjes achter je voel je de druk dan toch wel stijgen! Maar gelukkig start de DVD en beginnen de kinderen enthousiast mee te zingen (ze kennen de teksten volledig uit hun hoofd). Een van de troublemakers heeft straf en moet in zijn bed blijven, grappig om te zien dat hij net de juiste hoek in zijn bed heeft weten te vinden om door het raam toch een glimp van Barney mee te kunnen krijgen. Als alles goed en wel lijkt te gaan (start aflevering 2) begint de DVD te haperen, niet gek want de hele schijf zit vol met krassen. Met twintig smekende gezichtjes proberen we de DVD nog op te lappen, maar dat is helaas niet mogelijk. Dan nog maar een keer de eerste aflevering opnieuw…geen wonder dat ze alle liedjes uit hun hoofd kenden, deze truc is vaker met ze uitgehaald. De ouderen kindjes hebben het door en je ziet teleurgestelde blikken op hun gezichtjes verschijnen. Morgen toch maar snel even een nieuw DVDtje voor ze gaan scoren. ’s Avonds komt Jala bij mij eten en rij ik haar ’s avonds terug naar het tehuis (zij woont daar). Helemaal veilig voel ik me niet als ik ´s avonds alleen terug rijd…hopelijk geeft mijn patserige VW Chico mij toch nog een stoere uitstraling ;-)

Oja en typisch Afrikaans
- Traagheid van alles; uit oogpunt van snelheid besloten we voor de BBQ een pastasalade te kopen in plaats van te maken…het meisje van de supermarkt deed er tien minuten over om de salade in een bakje te scheppen; misschien was zelf maken toch sneller geweest.
- Je ziet continue mensen op de (snel)weg lopen/staan/liggen. Regelmatig zie je de donkere medemens onder een boom of op een hoek van de straat slapen.
- Bij een stoplicht kun je echt vanalles kopen van mensen. Variërend van vuilniszakken tot kettingen en van kranten tot zonnebrillen.

Sorry beetje langer geworden dan gepland. Iedereen een fijn weekend en nog super dankjewel voor de leuke reacties op mijn eerste verslag! Ik ga nu snel van het zonnetje genieten.

Groetjes Heidi