Nog meer braaien, autoavonturen en kindertehuis

5 nov 2010 Bijna schade met VW Chico

Nadat ik mijn reisverslagje op mijn site heb gedeponeerd wil ik graag voor nieuwe schoenen gaan shoppen. Inmiddels is het alweer 15.00 uur…tja ook ik ben vatbaar gebleken voor het Afrikaanse sloomheidvirus. Om mijn kostbare winkelminuten enigszins terug te winnen, zet ik mijn auto snel in de achteruit. Te snel… Even visualiseren. We nemen een krakkemigge VW Chicho (weliswaar inmiddels zonder chook, maar nog altijd zonder stuurbekrachtiging). Zet mevrouw Van Nistelrooij achter het stuur (die met haar hoofd al in de schoenenzaak is) en laat haar de auto vervolgens achteruit rijden op een helling met een stijgingspercentage van ongeveer 10% met aan weerszijde twee hoge muren. Het resultante van deze situatieschets is dat de auto vervolgens op enkele centimeters afstand van de muur belandt. Mijn gedachten schakelde op dat moment erg snel vanuit de schoenenzaak naar mijn VW Chico (ditmaal rechtop zittend in mijn stoel in plaats van liggend ;-)). Mijn VW Chico vooruit, terug de helling op, rijden was geen optie. Rem loslaten en maximaal gas geven, resulteerde alleen maar in verder achteruit had ik de laatste centimeters ervaren. Achteruit was al helemaal geen optie…aangezien ik liever niet zag dat mijn auto en de muur intiem met elkaar zouden worden (die zou dan namelijk gaan vallen onder de noemer ongewenste intimiteiten met blijvend letsel voor mijn VW Chico). Om mijn VW Chico het leed van mijn gewicht verder te besparen, was de eerste stap van mijn crisisplan handrem aantrekken en het verlaten van de auto. Vervolgens aangebeld bij de bovenburen. ‘Alles goed?’ vraagt de buurvrouw enthousiast…’Ehh’ mompel ik met een blik werpend op mijn VW Chico. De bovenbuurvrouw Elmien reageert opvallend cool, alsof dit dagelijkse praktijk voor haar is. Ze roept haar zoon erbij en in het Afrikaans bespreken ze een reddingsplan voor mijn VW Chico die zich in een benarde positie bevindt. Ik versta er niet alles van, maar alles geeft me meer vertrouwen dan mij nog een rol toebedelen in het reddingsplan van mijn autootje. De zoon komt aanzetten met piepschuimplaten en kussens om tussen de muur en mijn autootje te plaatsen. Tevens worden er stenen achter de twee achterwielen geplaatst. Tegen mijn verwachtingen in neemt vervolgens Elmien plaats achter het stuur in plaats van de zoon. Elmien geeft maximaal gas en nadat de auto de kussens en het piepschuim een kusje heeft gegeven, weet Elmien de auto (zonder schade!) weer de helling op te trekken. Helemaal trots ben ik op Elmien! Geheel onterecht heb dus mijn eigen rijkunsten voor alle vrouwen gegeneraliseerd ;-). Vervolgens alsnog naar de winkel gereden. Van schoenen kopen besluit ik die dag maar af te zien. Volgens mij is het niet mijn ‘lucky day’ en kan het dus alleen maar tot een miskoop leiden. ’s Avonds nog even een bloemetje afgeleverd bij mijn held van de dag ‘Elmien’.


6 nov 2010 Beach, burger en bios

Na een ‘Barney’ DVDtje voor de kids te hebben gescoord haal ik Jala (= Duitse meisje) op. Onderweg knipper ik even twee keer met mijn ogen als ik op de vluchtstrook van de snelweg een blinde man met zijn stok zie lopen. Welkom in Afrika! Met Jala ga ik naar het strand. Het is helaas te koud om een plonsje te wagen, maar we pakken een terrasje en eten een hapje. Die avond gaan we naar de bios naar de film ‘Eat, pray, love’. Echte vrouwenfilm, maar erg gaaf. Jala helemaal enthousiast dat ze nu eens de stemmen van de acteurs kan horen…oja die arme Duitsers die hebben natuurlijk nog nooit de stem van Julia Roberts gehoord.


7 nov 2010 Helemaal schade VW Chico

’s Middags heb ik bij Marijke afgesproken. Zij is bevriend met Anika en Roel en ongeveer 55 jaar oud. Marijke (en ook Roel en Anika) hebben een arme Afrikaanse vrouw, Gladys, ruim een jaar geleden geholpen met het opzetten van een Bed & Breakfast in een township. Omdat ik mogelijk kan helpen bij de financiële administratie van deze B&B ga ik die middag lunchen bij Marijke. Manou en Willemijn (= Nederlandse stelletje van 28 jaar) zijn er ook en het wordt een gezellige middag. Om 17.00 uur besluiten we naar huis te gaan en willen Manou en Willemijn wel voor mij uitrijden om het eerste deel van de terugweg te vergemakkelijken. Willemijn en Manou zijn al weg dus zet ik mijn VW Chico met enige haast in zijn achteruit. Terwijl mijn ogen een en al aandacht hebben voor de muur achter mij, vergeet ik helemaal dat de neus van mijn auto ook gezelschap heeft van een muur, namelijk de buitenmuur van het huis van Marijke. Mijn neus raakt de muur en er wordt een enorm geluid geproduceerd. Het klinkt alsof mijn halve neus eraf ligt, maar het is gelukkig alleen lakschade. Heb de schade nog niet aan Elmien durven laten zien…niet echt dankbaar na de energie zij heeft gestoken in het redden van mijn VW Chico.


8 nov 2010 Jut en Jul en braai

Op het kindertehuis vullen de vijf baby’s, twee peuters en een gehandicapt meisje veelal ons ochtend programma. De oudere kindjes zijn in de ochtend altijd naar school of naar de crèche. De twee peuters betreffen twee meiden die we sinds enkele dagen de namen ‘Jut en Jul’ hebben toebedeeld. Inam, oftewel ´Jut´ is een lekkere stevige meid, die weet dat ze ´s ochtends de oudste is van de afdeling en dat graag volledig uit nut. Ze brabbelt continue in een onverstaanbare taal en speelt moedertje over alle baby´s en vooral baasje over Timabe. Timabe oftewel ´Jul´ is een fijn iel meisje die haar ding doet en Inam alle ruimte geeft om volledig in haar bazige rol op te gaan. Speelt Timabe met een autootje dan wil Inam het autootje. Gaat Timabe vervolgens spelen met de pop dan hoeft Inam het autootje natuurlijk niet meer maar wordt de pop interessant. Kan het nog niet echt visueel voor jullie maken, maar het is erg vermakelijk om naar de combinatie van die twee samen te kijken. Zal volgende week onze Jut en Jul eens filmen. Na een dagje kindertehuis gaan Jala en ik ’s avonds BBQen bij de bovenburen. Hun zoon heeft een Nederlandse vriend uitgenodigd. Om 19.00 uur hebben Jala en ik toch wel erg honger als Elmien zegt dat ze even voor een verjaardagsfeestje naar de overburen gaan. Jala en ik kijken elkaar verbaasd aan...komende uren waarschijnlijk nog geen eten. Toch nog een beetje wennen aan die Afrikaanse gewoonten :) Om 22.00 uur zitten we uiteindelijk aan tafel en wordt het een super gezellige avond.


9 nov 2010 Lollies, zwarte muziek en township

’s Ochtends ga ik naar het kindertehuis en blijkt er een nieuwe vrijwilliger op onze afdeling te zijn. Meneer de vrijwilliger neemt het werk ‘vrijwilligerswerk’ erg letterlijk op, want hij doet dan ook werkelijk niets. Toch heeft hij die dag twee acties waar de kindjes erg blij van werden. Iedere dag krijgen de kindjes om 10.00 uur thee met brood. Om de kindjes te verblijden heeft meneer de vrijwilliger lollies voor ze meegenomen die hij vrolijk tegelijk met het brood uit deelt. Kindjes door het dolle heen met als resultante dat alle kindjes het brood op de grond gooien en enthousiast aan de lollies beginnen. Dat had je op je klompen aan kunnen voelen. Meneer de vrijwilliger blijkt bij de kinderen niet alleen geliefd te zijn vanwege de lollies. Terwijl Jala en ik de hele ochtend gekke bekken trekken, dansjes doen, kinderen optillen en heen en weer zwieren, is hij met één druk op de knop klaar. Hij heeft namelijk een CDtje bij met allemaal R&B-hits waarop de kindjes helemaal los gaan. Ook ditmaal heeft meneer de vrijwilliger een perfect gevoel voor timing. Het CDtje wordt namelijk aangezet tijdens het middageten. Alle kindjes gaan helemaal los. Geweldig om te zien. Alle lepels gaan tijdens het eten de lucht in. Dat zwarte kindjes het dansen in hun bloed hebben zitten, blijkt wel uit de moves die ze zelfs zittend op hun stoeltje kunnen maken. Weet nu wel dat ik met Guus Meeuwis niet aan hoef te komen…toch maar een cdtje branden met zwarte muziek ;-). Jala en ik kunnen onze lach niet houden als we het tafereeltje van de zittend dansende kids in combinatie met de wanhopig rond parenderende nonnen en zusters aanschouwen. ´Eet jou kost anders kot toe´ schreeuwen de nonnen oftewel ´En nu heel snel eten anders gaan jullie naar bed´. Het zittend dansen stopt daarmee niet, maar het brengen van de lepel naar de mond wordt wel gewoon als een van de moves in de dansjes verwerkt. Beide partijen blij. ’s Middags ga ik met Marijke naar Gladys toe voor de financiële administratie van de B&B in het township. We rijden naar het township in Kayalitsha toe. Dit township (ongeveer 30 km van Kaapstad) wonen ongeveer 1 miljoen mensen. Het is voor het eerst dat ik door een township rij en ik kijk mijn ogen uit. Zover je kan kijken zie je hutjes van golfplaten en afvalhout met daartussen gezamenlijke toiletruimten. Daartussen lopen koeien, honden en vooral veel kinderen. Het grappige is dat het een maatschappij op zich is. Een township heeft zijn eigen kappers, winkels en scholen. Ook zie je bijvoorbeeld dat je levende kippen kan kopen. Ook een township kent net zoals gewone wijken arme en rijkere delen. Het deel waar Gladys haar B&B heeft behoort tot het rijkere deel; dat wil zeggen dat de kleine hutjes nog wel erg dicht op elkaar staan, de straten nog steeds zandpaden betreffen, maar de huizen wel van steen zijn in plaats van golfplaten. Gladys heeft vetkoek voor ons gemaakt; een Afrikaanse specialiteit wat lijkt op oliebol; erg lekker. Samen kijken we naar hetgeen wat Gladys van de financiële administratie heeft geregistreerd. Gladys heeft het afgelopen half jaar niet alles volledig bij gehouden en blijkt ook moeite met rekenen te hebben. Ik moet dus echt even terug naar de basis en de plannen die ik bedacht had, blijken nu veel te hoog gegrepen te zijn. Desalniettemin maak ik samen met Marijke afspraken met Gladys hoe ze het het beste aan kan pakken en spreek ik af volgende week terug te komen om te kijken hoe het gaat. Welkome afwisseling naast het werken met de kids!


10 nov 2010 Ons plastic etende meisje

We hebben een gehandicapt meisje op de afdeling. Ze eet plastic (dit wordt inmiddels gedoogd), is erg gefascineerd door tenen en vingers en kent twee standen: ze is blij of verdrietig. Als ze blij is, zingt ze en staat ze te springen in haar bedje. Is ze verdrietig dan maakt ze een erg hard huilend geluid. Vanochtend bij binnenkomst was ze verdrietig en nam ik haar mee uit wandelen (daar wordt ze namelijk vaak blij van). Eenmaal buiten en ver van de rest vandaan durfde ik wel wat kinderliedjes in te zetten, in de hoop haar huilen daarmee te kunnen stoppen. Dan merk je wel dat je al dertig jaar bent…verder dan de eerste drie regels van ieder kinderliedje kwam ik niet. Gelukkig was drie regels van ieder liedje in ieder geval genoeg om haar weer even in de blije modus te krijgen.


11 nov 2010 Nieuwe poging Barney en natte voeten

Op het kindertehuis bevalt het goed. Wat wennen blijft is dat iedere dag andere zusters aanwezig zijn en daardoor iedere dag andere regels gelden. Maar je begint de kindjes steeds beter te kennen en je geniet van ieder moment dat je een lach op de gezichtjes kan toveren. Het werk bestaat vooral uit aankleden, eten geven en spelen. Omdat het vandaag niet zo’n lekker weer is besluiten Jala en ik Barney in de strijd te gooien. Ditmaal nieuw DVDtje zonder krassen! Op de nieuwe DVD staat een liedje wat voor de kindjes blijkbaar al bekend is. Het gaat over elkaar lief vinden en dat duidelijk maken met een knuffel. Enthousiast beginnen alle kindjes elkaar te knuffelen. Troublemakers die elkaar anders de hele dag door bijten en schoppen zien we opeens knuffelend dansen. Wat een uitvinding! Dit liedje zal ons nog vaker te pas gaan komen als de deugnietjes elkaar weer eens de oorlog verklaren. ’s Avonds komt Jala bij mij eten en breng ik haar in een hevige stortbui weer naar huis. Ik doe een nieuwe ontdekking met betrekking tot mijn VW Chico; bij regen worden je voeten nat!


12 nov 2010 Woonruimte, olifantenpoten en VW Chico kwijt

Vandaag besloten om eens werk te maken van mijn zoektocht naar een andere accommodatie, omdat ik merk dat ik me toch wel een beetje alleen voel nu ik alleen woon. Heb een paar dagen zitten mokken, maar wordt nu tijd voor actie. Ik rij naar een hostel toe in Blouberg. Blouberg is een deel van Cape Town gelegen aan het strand, erg geliefd bij surfers. Via het hostel weet ik een kamer in een 8-persoons huis te regelen. Dicht bij het strand, de kroegen (eindelijk weer op stap kunnen!) en het hostel. Helemaal blij ben ik! Over twee weken ga ik verkassen. Ik drink nog een drankje aan het strand en vervolgens rij ik naar Canal Walk; een groot shopping mall in Cape Town. Ik had namelijk nog steeds nieuwe schoenen nodig. Canal Walk blijkt een gigantisch shopping center te zijn met wel 9 grote parkeergebieden en 3 verdiepingen. Ik parkeer mijn auto (met mijn gedachten al in de schoenenzaak) en enthousiast ga ik op zoek naar schoenen. Gedurende mijn zoektocht kom ik er al snel achter dat de meeste Afrikaanse schoentjes niet voor mijn olifantenpoten geschikt zijn. Gelukkig weet ik toch te slagen en wil ik enthousiast naar mijn auto lopen…kan ik mijn auto nergens meer vinden! Eerste minuten lach ik nog; ironisch denk ik bij mijzelf ‘er zijn hier tenslotte maar 9 parkeergebieden’. Maar na 5 minuten begin ik al wel een beetje te zweten en na 10 minuten loop ik echt rood aan. Ik begin bijna te wennen aan het idee dat ik net zolang op de parkeerplaats moet blijven zitten totdat alleen mijn VW Chico er nog staat en dan zie ik hem opeens staan. Nog nooit zo blij geweest om Chico weer te zien!


Allemaal weer een super weekend gewenst en bedankt voor jullie leuke reactie. Als je ooit zin hebt om te skypen laat maar weten!

Groetjes vanuit zonnig Afrika