Muis, voetbal, township, puist, epileren en Snee

13 nov 2010 Walvissen en kroeg

Ik haal Jala op om een dagje te touren langs de kust in de hoop walvissen te spotten. Jala heeft gehoord dat je deze in Hermanus kan spotten, dus we hebben een missie. Onderweg verbazen we ons weer eens over de Afrikaanse verkeerstoestanden als we kindjes zien voetballen op een veldje pal naast de snelweg; welkom in Afrika! In Hermanus gaan we, vanaf de kust, walvissen spotten (tezamen met nog een hele klucht Japanners en andere toeristen). Helaas zijn deze beestjes ons vaak te snel af en volgen Jala en ik pas nadat we de camera’s van de Japanners hebben horen klikken…en de walvissen dus al weer onder water zijn. Toch hebben we er drie kunnen spotten. Die avond gaan we naar de kroeg. Gerrit de bovenbuurjongen zit midden in zijn examens en ziet geen mogelijkheid om tot in de vroege uurtjes mee door te zakken. Desalniettemin wil hij ons die avond wel even lanceren. Ik ben er van overtuigd dat hij een oogje op Jala heeft en daarom graag een aanpassing in zijn leerschemaatje maakt. Jala heeft het alleen zelf nog niet door. Als Gerrit ons om 24.00 uur verlaat, zetten Jala en ik de kroegentocht samen verder voort. Als we ’s nachts thuis komen hebben Jala en ik allebei een smsje van Gerrit. De smsjes zijn qua inhoud exact hetzelfde (‘veilig thuis gekomen?’) alleen mijn smsje is een kwartier later verzonden en geen groetjes, helemaal niets. Bij Jala sluit hij af met dikke vette kussen. Jala en ik moeten er hard om lachen: het bewijs is geleverd!


14 nov 2010 Goldfish!

Na uitgeslapen te hebben gaan Jala en ik die middag naar een concert in een park toe van Goldfish. Goldfish kan je een beetje scharen onder de categorie ‘dance music’; mix van electro en jazz. Ze hebben een eigen ‘beetje groovy’ sound. In het voorprogramma staat D-seven, een a’capella groep van acht mannen (daarom de naam D-seven :)). Zij hebben allemaal eigen versies gemaakt op liedjes van The Kings of Leon, The Killers enzovoort. Het is een super concert. Het zonnetje, de relaxte sfeer, de muziek en helaas voor mij als Bob ( )-:) ) de colaatjes light maken het tot een leuke middag.


15 nov 2010 Muis in badkamer

Als ik ’s ochtends na het ontbijten naar de badkamer loop om mijn tanden te gaan poetsen, schrik ik me rot. De kat Marly zit achter een muis aan in de badkamer. Het is een muis van het Bourgondische soort; formaatje XXL zeg maar. Snel trek ik de deur van de badkamer dicht; ben niet super bang, maar om in het vervolg met een muis onder de douche te gaan staan vind ik weer het andere uiterste. Heb al veel in dit huis aangetroffen: kakkerlakken, hagedisjes, maar muizen zijn nieuw voor mij. Net voordat ik naar de bovenbuurman wil lopen om hem te vragen mij behulpzaam te zijn bij het vangen van deze Bourgondische muis, maak ik nog snel een foto van de muis. Les die ik geleerd heb uit het vleermuisavontuur van een half jaar geleden. Even kort uitleggen. Een half jaar geleden constateerde ik tijdens een powernap dat er een vleermuis op mijn slaapkamer zat. In eerste instantie dacht ik dat ik het behang aan de muur had horen loslaten; klinkt ook een beetje als fladderen. Mam en ik hadden die middag namelijk behangen met onvoldoende behangplaksel. Toen ik twee keer met mijn ogen knipperde dacht ik toch echt een vleermuis te hebben gezien. Dus slaapkamer uitgerend en pap en mam gebeld om het beest te verjagen. Toen pap en mam eenmaal op de stoep stonden, was die vleermuis natuurlijk nergens meer te bekennen en het behang zat nog gewoon aan de muur. Nu moet ik dus al een half jaar aanhoren dat ik een vleermuis heb gezien die er niet zat. Afijn weer even terug van de vleermuis naar de Bourgondische muis. Zonder foto als bewijsmateriaal durfde ik dus niet naar de bovenbuurman te lopen. Al helemaal niet als ik aankom met een signalement Bourgondische muis. Zul je zien dat hij dadelijk in de badkamer staat en er geen muis te bekennen is. Maar de buurman is gelukkig onder de indruk van de foto en hij en de klusjesman weten in een paar minuten de muis te doden. Helemaal trots op mijn helden van de dag!


16 nov 2010 Opknapbeurtje VW Chico

Op het kindertehuis gaat het zijn gangetje. Alle kinderen (behalve enkele meiden met lang haar) zijn weer massaal gekortwiekt met de tondeuse. Dat vinden de nonnen en zusters makkelijk. Toch wel jammer, zaten leuke kroeskopjes tussen. Ook Jul is weer terug van een weekendje bij haar moeder, Jut en Jul zijn dus weer compleet wat zorgt voor het nodige vermaak in het ochtendprogramma. Het gaat verder niet goed met mijn VW Chico; hij wordt oud en is daardoor iets meer hulpbehoevend. Was natuurlijk al wel wat gewend met mijn, in de bochten, spontaan claxonerende VW Polo in Nederland, maar bij mijn VW Chico stapelen de mankementen zich op. Er zijn een drietal klachten. Allereerst Jala gooide afgelopen zaterdag iets te enthousiast de deur dicht, waardoor de buitenspiegel eraf viel. Daarnaast rij ik sinds een week al met de speakers van mijn binnendeur op mijn schoot, omdat die schroefjes losgelaten hebben. En als laatste wilde ik gisteren mijn binnenspiegel goed zetten, met het gevolg dat ik de binnenspiegel in mijn handen had. Kortom na een dagje kindertehuis vond ik het tijd voor wat quality-time voor mijn VW Chico. Ben naar het verhuurbedrijf gereden en werd vriendelijk geholpen door een man met een gouden tand. Ditmaal geen polonaise aan mijn VW Chico van vijf monteurs, maar gewoon eentje. Mijn VW Chico kan er weer tegen!


17 nov 2010 Voetbal en fufu zela’s

Die avond willen Jala en ik naar een vriendschappelijk wedstrijd tussen het nationale voetbalteam van Zuid-Afrika tegen de USA. De wedstrijd vindt plaats in het station van Cape Town wat destijds onder andere voor de wereldkampioenschappen is gebouwd. Nou ben ik niet zo’n voetballiefhebber, maar het lijkt me al een belevenis om in zo’n groot station te zitten tussen dat Afrikaanse feestende volkje. Probleem is alleen dat de kaartjes uitverkocht zijn en dat Jala en ik die avond moeten proberen bij het station zelf in de zwarte handel een kaartje te scoren. Dit klonk makkelijker dan het leek. Om ons heen zien we alleen maar mensen die ook kaartjes willen kopen en die mensen die willen verkopen zijn zeer minimaal aanwezig. Na een uurtje vind ik het eigenlijk wel gezegend. We raken aan de praat met enkele Ieren die ook op zoek zijn naar kaartjes en spreken af dat we, als we geen kaartjes vinden, ons verdriet gaan verdrinken in de kroeg ;-). Die kroeg klinkt me inmiddels ook wel goed in de oren :)…nou ja ok beter in de oren. Maar Jala blijft rondneuzen naar kaartjes alsof het haar eigen Manschaft is die die avond moet spelen. Niet zonder resultaat wat ze weet er ook nog eens de juiste mensen uit te pikken. We krijgen twee gratis kaartjes van een Zuid-Afrikaans stel die de kaartjes gratis via het werk heeft gekregen. Erg aardige mensen, waar we een leuke avond mee beleven. Die Afrikanen zijn echt een feestend volkje met dansjes, muziekinstrumenten, zang en ja…ook die vervelende fufu zela’s :). De wedstrijd zelf is verder een beetje saai (uitslag 1-0 voor USA), maar het was sowieso al erg leuk om mee te maken voor de ervaring.


18 nov 2010 Soms begrijp ik ze niet

Het mag natuurlijk geen klaagsite gaan worden, maar soms begrijp ik de nonnen en de zusters niet. Vandaag werd er eindelijk een slot gemaakt op het hek van het speelplein, omdat ons plastic etende meisje in die drie weken dat ik er ben al vijf keer was weggelopen (dat het slot nu pas komt snap ik overigens ook niet, maar we zouden niet gaan klagen ;-)). Dat slot werd gemaakt door een handige klusjesman. Mega interessant natuurlijk voor die kleintjes, want ze maken niet zo heel veel mee op het tehuis dus iedere afwisseling is welkom. Nou is Shadley een jongetje van drie jaar die de handelingen van de klusjesman zeer geconcentreerd volgde met een uitstraling van ‘dan kan ik het de volgende keer zelf’. Tot de boormachine aan bod kwam… Shadley zet het op een rennen en begint kei hard te huilen. Huilende kindjes daar houden de nonnen en zusters niet van, want dat zijn aanstellers. Kortom Shadley wordt aan zijn arm getrokken en in zijn bed geplaatst. Ik loop naar de zuster toe en zeg dat het manneke alleen maar geschrokken is van het voor hem onbekende geluid en dat het dus niet eerlijk is hem naar bed te sturen. Maar de zuster had er geen boodschap aan, hij huilt en moet daarom naar ‘kot’ toe. Soms begrijp ik ze niet…


19 nov 2010 Op pad met Mieke en Corry

Gisteren zijn Roel en Anika terug gekomen van vakantie en tevens zijn Mieke (=moeder Roel) en een vriendin van Mieke = Corry gearriveerd. Die dag ga ik met Mieke en Corry op stap. Roel en Anika hebben op die manier even de tijd op alles op orde te maken na de vakantie en ik kan op die manier wat meer van Cape Town zien. Met de twee middelbare dames ( ;-) ze zijn 60 en 65 jaar) rij ik in mijn VW Chico eerst naar het apartheidsmuseum in het centrum van de stad. Corry merkt op dat er geen handgreepjes zitten in mijn VW Chico; ga er maar vanuit dat deze opmerking meer betrekking heeft op mijn VW Chico dan mijn rijstijl ;-). Dit museum maakt wel indruk op mij; het gaf mij een beeld hoe de apartheid tot uiting werd gebracht. Het gaat met name om district six, een wijk in Cape Town waar alle zwarte mensen vroeger hun huis zijn uitgezet en in een township geplaatst. Daarna gaan we naar de Tafelberg (al rijdende op de berg valt ons op dat ze hier niet aan vangrailen doen). Aangekomen op de Tafelberg krijgen we de waarschuwing mee dat er sprake is van een harde wind, weinig zicht en lage temperaturen op de Tafelberg. Toch besluiten we een retourtje voor de kabelbaan te kopen onder het motto ‘nu we er toch zijn’. Gelukkig valt het op de Tafelberg alleszins mee en kunnen we toch nog genieten van een redelijk uitzicht. Net voor we naar beneden willen gaan met de kabelbaan gaat Corry nog even naar het toilet met het verzoek aan Mieke en mij om op haar rugzak te letten. Na de sanitaire stop van Corry sluiten we aan in de rij voor de kabelbaan en zegt Corry: ‘Waar is mijn rugzak? Jullie zouden er toch op letten’. Ik voel me al meteen schuldig, want ik weet van mezelf dat ik gewoon beter niet op andermans spullen kan letten. Ook Mieke staat even smet haar mond vol tanden. Net voordat Corry besluit terug te lopen naar het terras, zien we dat Corry haar rugzak gewoon op haar rug heeft…we (en de rest van de rij wachtende mensen) moeten er erg om lachen.


20 nov 2010 Dagje township

Met een groep van twintig Nederlanders (veelal studenten en via via vrienden van Roel en Anika) staat er voor die dag een dagje township bij het B&B van Gladys op het programma. De dag begint met een voetbalwedstrijd tussen het voetbalteam van het township en de Nederlanders. De Nederlanders winnen uiteindelijk met iets van 13-10 ofzo. Om 12.30 uur staat er een Afrikaanse lunch op het programma, maar dat wordt uiteindelijk 14.00 uur. Gelukkig worden we vermaakt door kinderen uit de township die een dansje hebben ingestudeerd. Respect voor de kindjes want een half uur lang gaan ze aan een stuk door. Na de lunch begint de tour door de township. We hebben een stop bij en man die erg creatief is met blikjes en daar mooie bloemen van weet te maken. Ook stoppen we bij een traditionele bierbrouwerij en een ongeplande stop bij de townshipkapper. Een van de Nederlandse studenten heeft namelijk bedacht dat het tijd wordt dat de tondeuse op zijn haren wordt gezet en voor een paar euro kun je je natuurlijk geen bult vallen. De kapper zet er enthousiast de tondeuse op die binnen enkele minuten al vast loopt in de kilo’s gel van de student. Dus toch maar eerst de schaar erin. Denk dat de student de volgende keer toch weer naar een gewone kapper gaat; volledig egaal geschoren zag zijn koppie er niet uit. Onze laatste stop is de plaatselijke kroeg in het township. Als we daar aankomen blijken veel mannen al knonzat te zijn. Het alcoholgebruik blijkt dan ook een van de grote problemen in townships te zijn. Met name in het weekend als de mensen hun loon uitbetaald hebben gekregen schijnt het alcohol gebruik erg hoog te liggen (mensen krijgen iedere vrijdag uitbetaald). In de kroeg is het erg gezellig. Het is een kleine kroeg met een grote pooltafel midden in kroeg, waardoor je al niet een al te dikke kroegtijger mag zijn. Ook staat er een grappige, primitieve jukebox waarop de songs nog met de hand staan geschreven bij ieder nummers. Die avond gaan we nog met z’n 9en uit eten, gezellige afsluiter van een leuke dag.


21 nov 2010 Harry Potter, vieze wijntjes en kerkbezoekje

Na uitgeslapen te hebben staat er een wijnproeverij op het programma. Bij de lunch worden we bediend door een Harry Potter look-a-like. Deze Harry vergeet ons tafeltje alleen. Gelukkig hebben ze een lekker toetjesbuffet dus weten we de wachttijd toch wel te doden. Daarna gaan we wijn proeven; helaas zijn de wijntjes niet helemaal mijn smaak. Vanuit de wijnproeverij rijden we door naar de kerk op uitnodiging van de bovenbuurvrouw Elmien. Op het kerkplein staande overwegen Roel, Anika en ik een kroeg op te zoeken in plaats van het bezoekje aan de kerk. Uiteindelijk gaan we toch mee. De dienst duurt wel een beetje lang, maar een slapende zwerver, een zinloze deur (net zo’n deur als op kantoor bij PVG) en een zeer hoog zingende man (volgens Anika eentje met een te strakke onderbroek aan) zorgen toch nog voor wat vermaak. Na de kerkdienst gaan we nog een hapje eten met vrienden van Anika en Roel en zit de dag er alweer op.


22 nov 2010 Puist, Robben Island en shoppen tot je er bij neer valt

Ik loop al twee dagen met een enorme puist op mijn kin, waardoor ik me nauwelijks in het openbaar durf te vertonen en skypen al helemaal uit den boze is. Tijd voor actie. Hoewel ik die ochtend te laat mijn bed uit kom als gevolg van een te korte nacht, besluit ik toch nog een stop te maken bij de supermarkt voor ik naar het kindertehuis rij. Mijn oog valt op camouflerende puistencrème van Clean & Clear dus helemaal blij met deze oplossing loop ik naar de kassa. In de auto zakt dat blije gevoel al snel weer; ik heb camouflerende puistencrème voor negers gekocht. In plaats van een lelijke puist heb ik nu een donkerbruine spot op mijn kin; miskoop! Roel, Anika, Mieke en Corry komen die ochtend naar het kindertehuis om een kijkje te nemen (nl tevens oude werkplek Anika), speelgoed, ballonnen en kleertjes uit te delen. Na een ochtend kindertehuis ga ik die middag lunchen met Anika, Roel, Corry en Mieke in de haven. Daarna ga ik samen met Corry naar Robben Island; het eiland waar in het verleden Nelson Mandela en andere anti apartheidstrijders gevangen hebben gezeten. De leefomstandigheden voor deze gevangenen waren extreem zwaar (dunne matjes als bed, weinig kleding in de winter etc). Na het bezoek aan Robben Island is het inmiddels 19.00 uur. Mieke en Corry moeten die avond om 22.00 uur op de luchthaven zijn voor hun terugvlucht naar Nederland. Maar Corry heeft voor die tijd nog een missie: cadeautjes voor haar 9 kleinkinderen kopen. Samen met Corry ga ik op pad. Ik dacht dat ik een doorgewinterde shopper was, maar die lieve Corry (65 jaar!) weet pas echt van wanten! Gelukkig redden we het allemaal om het vliegtuig naar Nederland te halen (alhoewel ik haar de laatste winkeltjes net voor de parkeergarage zoveel mogelijk probeer af te leiden ;-)). Ze heeft leuke dingen gekocht. Uitgeput val ik in mijn bedje.


23 nov 2010 Foto’s kijken met de kids

Vandaag waait het erg hard en kunnen de kids helaas niet naar buiten. Terwijl de kleintjes (8 kindjes van 3 tot 4 jaar) van de nonnen in hun bedjes moeten blijven, besluiten Jala en ik op mijn laptop foto’s met de rest van de kindjes te gaan kijken. De foto’s die Jala en ik de afgelopen weken van ze hebben gemaakt. De kindjes maken er een spel van, want iedere keer als er een foto verschijnt roepen (nou ja maximaal volume, dus zeg maar schreeuwen) ze de namen van de kinderen die op de foto’s staan. Grappig want de kleintjes die nog in hun bedjes staan kijken iedere keer beduusd op als hun naam wordt geroepen; ze snappen er niets van.


24 nov 2010 Barney, epileren en braai

Die dag is het erg warm en waait het niet meer. De kinderen willen dus niets liever dan buiten spelen; begrijpelijk. Echter mogen we van de nonnen en zusters alleen de grote kinderen (= 4 jaar en ouder) mee naar buiten nemen. Indien we ook die andere 8 kleintjes mee naar buiten zouden nemen, kunnen Jala en ik het niet meer aan denken de zusters en de nonnen. Oké, ik geef toe, 20 kinderen met z’n tweeën is veel en er zal er dan echt wel weer eentje zand gaan eten of ander kattenkwaad uit halen. Maar om de acht kindjes in hun bedje te laten staan met uitzicht op het speelplein waar de andere kinderen aan het spelen zijn, vonden Jala en ik niet eerlijk. Wat kan je dan wel doen om toch alle kindjes een leuke middag te bezorgen…dan kom je dus al snel uit bij Barney. Onder het genot van Barney kunnen we ze wel alle twintig aan ;-) Zo zit je dus met dertig graden binnen een dvdtje Barney te kijken, kids blij, nonnen en zusters blij en Jala en Heidi blij. Na het kindertehuis rij ik naar de schoonheidsspecialiste om mijn wenkbrauwen te epileren. Kost hier maar een paar euro en is wel weer tijd. Heeft me wel even moeite gekost voor ze begrepen wat ik wilde, want ze begonnen gelijk over tatoeëren enzo. Maar met enig handen en voetenwerk kwam ik eruit. Beetje spannend vind ik het toch wel toen ik op de stoel lag; ik weet natuurlijk ook niet wat voor Afrikaanse werkwijzen ze er hier op na houden…om nog maar niet te praten over de vormgeving. Ik kalmeer mezelf maar met de gedachte dat wanneer het echt verpest wordt, de aandacht op mijn gezicht wordt verplaats van die lelijke puist naar een paar lelijke wenkbrauwen ;-) Gelukkig verloopt het allemaal goed en kan ik ’s avonds met een gerust gevoel naar een gezellige braai bij vrienden van Anika en Roel.


25 nov 2010 Happy parttimer wordt nog happier parttimer en Snee

Na de braai van gisterenavond heb ik nog een tijdje met Anika en Roel zitten kletsen over het kindertehuis. Anika heeft er ook gewerkt en begrijpt de dingen waar ik momenteel tegenaan loop. Ik heb moeite met het feit dat de kinderen zeer hardhandig worden aangepakt (kinderen worden soms geslagen), er iedere dag andere regels gelden (hebben andere nonnen en zusters dienst, gelden er andere regels) en het feit dat de nonnen en zusters echt helemaal niets van je aannemen als je met oplossingen komt. Ze willen echt niets veranderen, ook niet als die veranderingen niets kosten. Daarnaast moet ik ook eerlijk bekennen dat ik er achter gekomen ben dat ik geen geboren kindermeisje ben. Aan het eind van iedere werkdag ben ik heel moe, puur vanwege de drukte en de chaos. Blijkbaar past de structuur en rust van de cijfertjes toch iets meer bij mij :). En oké laten we eerlijk zijn, zeker als ik dadelijk bij het strand woon is wat meer vrije tijd voor strandtherapie ook fijn. Die ochtend laat ik dus op het tehuis weten dat ik graag nog maar halve dagen werk. Gelukkig is dat geen probleem. Vind het wel vervelend voor Jala, want nu staat zij er dus in de middag alleen voor. Tegen haar vertellen vind ik dus het meest lastige, maar ze reageert gelukkig erg goed. Die middag ga ik met Anika naar Gladys om even de townshipdag van afgelopen zaterdag te evalueren en ik vraag Gladys om haar kosten en opbrengsten voor as dinsdag uit te werken, zodat we daar eens goed naar kunnen kijken. Gladys laat mij die dag weten dat zij een Xhosa naam voor mij hebben bedacht. Roel (= Bogani) en Anika (Ayabonga) hadden er al een, en nu ik ook. Ik heb de naam ‘Snee’ gekregen. Volgens Gladys betekent het ‘Geluk’, ik heb er zelf toch een beetje mijn bedenkingen bij ;-)


26 nov 2010 Recoverdagje

Om 02.00 uur ’s ochtends vertrekken Anika en Roel met hun campertje naar Namibië. Ditmaal vertrekken ze wel echt op de geplande dag van vertrek ;-). Ze hebben een grappig campertje genaamd ‘The High Five’…de big five joint rokende afgebeeld op de camper. Die dag staat mijn verhuizing op de planning, maar ik besluit die een dag uit te stellen. Een combinatie van een week lang slaapgebrek en een half griepje doet me besluiten een recoverdagje in te bouwen. Heb dus een dagje in bed doorgebracht. Morgen dus echt verhuizen, heb er zin in!


Heeft er vandaag trouwens iemand geheel tegen zijn zin in een lowlands kaartje gekocht, graag melden bij Snee! Snee wil er heeeeeeeeeeeeeeel erg graag naar toe.

Fijn weekend allemaal en wederom bedankt voor jullie leuke reacties!

Groetjes Heidi