Schoolreis, talentenjacht, kerstfeest en Herman F.

27 nov 2010 Verhuisdag

Snee voelt zich na het recoverdagje weer helemaal top, dus vandaag verhuizen. Klinkt natuurlijk allemaal heel ingrijpend, maar het boeltje paste een maand geleden nog allemaal in een backpack… Heb natuurlijk wel een en ander aan rommel verzameld in een maand tijd, maar het gaat moeiteloos in de VW Chico. In het huis wonen momenteel drie mensen, en nu met mij erbij vier. Een Engelse lerares van ongeveer 40 met haar twintigjarige zoon en een Deens meisje van ongeveer 25 jaar. Snee heeft geen plannen voor die avond en is niet zo stoer dat ze alleen naar de kroeg durft te gaan dus dat betekent die avond samen met de 40 jarige Engelse lerares een filmpje kijken op de bank. Niet helemaal wat ik van de avond verwachte, maar toch gezellig.

28 nov 2010 Buurtsuper in township en Harry Potter

Die dag heb ik met Jala (Duits) en Danielle (Zuid-Afrikaans), twee vrijwilligers van het tehuis, afgesproken iets leuks te gaan doen. Met Jala ga ik eerst nog even boodschappen doen en we vragen de portier (zwarte man) van het tehuis naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Brug over en dan links. Jala en ik rijden samen de brug over en rijden een township (Gugulethu) in…´zou hij echt deze brug bedoeld hebben?´ kijken we elkaar aan. Meneer heeft ons, met alle goede bedoelingen, gewoon naar zijn buurtsuper geleid. Waarschijnlijk niet stil gestaan bij het feit dat je met een blank huidje niet het meest veilige gebied van Cape Town in rijdt. Gelukkig zijn we met z´n tweeën en is het klaarlichte dag. Toch besluiten we de zoektocht naar een supermarkt maar niet in deze township verder voort te zetten. Als we het verhaal later tegen Danielle vertellen, schrikt Danielle en zegt ‘Willen jullie dat nooit meer doen, het is absoluut niet veilig daar voor blanke (meiden)’. Uiteraard is het niet veilig daar en ben ik blij dat we direct omgedraaid zijn, maar in de reactie van Danielle merk ik ook een soort van afkeer tegen de zwarte medemens. Die afkeer heb ik de afgelopen maand bij verschillende blanke Zuid-Afrikanen gemerkt; de huidskleurproblematiek in Zuid-Afrika speelt nog altijd. Danielle bevestigt het die middag nog eens als ze vertelt dat haar moeder heeft gezegd ‘Ik heb liever dat je met een vrouw thuis komt dan met een zwarte’. Jala en ik spreken er later over: ‘dat is gewoon twee maal discriminatie in één zin, belachelijk!’ Iets wat in Nederland en Duitsland, gelukkig, absoluut niet door de beugel kan. Die avond gaan we naar Harry Potter toe. Grappig want mijn kennis rijkt niet verder dan dat dit een jongen is met een brilletje, terwijl Jala en Danielle echte fans blijken te zijn.

29 nov 2010 Inam alias Jul

‘Supermarkt gisteren gevonden?’ vraagt de portier de volgende dag enthousiast. Ik vertel hem maar eerlijk dat we de townshipbuurtsuper niet zo’n goed plan vonden. ‘Voelde je je niet veilig?’ vraagt hij een beetje verontwaardigd. Tja…soms weet je zelf ook niet meer hoe het hier nu werkelijk met de veiligheid zit; iedere keer tegenstrijdige verhalen. Jut is er vandaag niet, maar Inam oftewel Jul wel. Jul is toch wel een beetje mijn schatje. Absoluut geen mooi meisje (zegmaar lelijkste kind van de afdeling dus ik heb een lotgenoot gevonden ;-)), maar ontzettende knuffelkont en een ondeugend maar lief karakter. Haar ondeugendheid voert ze net iets te dom uit, waardoor ze zichzelf verraadt en dat is dan ook wel weer aandoenlijk. Als ze al brood op heeft maar nog meer wil, geeft ze brabbelend met een mond vol broodkruimels aan dat ze nog niets gehad heeft. En ze blijft altijd net iets te lang op de plaats van het delict staan als ze weer eens een speelgoedje van een ander kind af heeft gepakt. Vandaag is ook mijn eerste officiële parttime dag en ik vind het super! Ik kan nu weer genieten van het werk met de 25 kids. Bevestiging voor mij dat als ik later groot ben gewoon maar een gezinnetje wil met 2 kindjes ofzo, 25 is gewoon teveel voor mij ;-)

30 nov 2010 Schoolreisje: dagje strand

Vandaag mogen de kinderen een dagje naar het strand. Dus het is feest! Er gaan in totaal 37 kindjes mee, maar van onze afdeling Sunflowers maar 9. We halen de 9 kids op van de afdeling en ze zijn door het dolle heen. ‘Beach’, ‘Beach’, ‘Beach’ wordt er geroepen (eveneens door de kleintjes die niet mee mogen, maar dat wordt een projectje nazorg voor de nonnen en zusters). Ik weet niet waar de nonnen en zusters die ochtend mee gedreigd hebben, maar de 9 kids die mee mogen gedragen zich als engeltjes. In rijtjes van twee lopen ze netjes naar de bus. Een van de zusters neemt in de bus het tellen van de kindjes op zich. Hard op zegt ze ‘9 sunflower + 10 Basil + 18 Daisy’s = 38 kinderen moet ik hebben’ en vervolgens begint ze enthousiast met tellen. Terwijl ze aan het tellen is, zit ik te twijfelen of ik haar nu vertel dat ze maar 37 (9+10+18) kindjes moet hebben of over een tijdje als er een noodplan in werking is getreden. Om te voorkomen dat er paniek uit barst omdat we nu al een kindje missen voordat we ook maar 1 haai hebben gezien, meld ik me toch maar even bij de zuster. Als we compleet blijken te zijn begint de busreis. Tijdens de busreis merk je pas echt hoe weinig sommige kinderen buiten het tehuis komen. Bij het zien van een trein beginnen verschillende kindjes te wijzen. Het doet me denken aan het fietsen met een kind van twee in Nederland, die bij iedere auto, koe of tractor ook enthousiast begint te wijzen. Het verschil is alleen dat deze kinderen van 4 tot 12 jaar zijn. Onder het genot van ‘Waving Flag’ en ‘Waka Waka’ van Shakira (eens wat anders dan ‘Het hondje van de bakker’) rijden we naar het strand. Het wordt een geweldige dag. Er worden zandtaartjes gebakken, de kinderen graven zichzelf in en de waterpistolen worden doorlopend gevuld. En de kindjes zijn lief, super lief! Er wordt niet gevochten en ze luisteren…niet onbelangrijk als je kids zonder zwemdiploma mee naar het strand neemt. Ook maak ik die dag kennis met de kids van andere afdelingen. Dit zijn veelal kinderen met kanker en diabetes. Dit maakt indruk, temeer omdat bij hun de ziekte zichtbaar is (op onze afdeling zien de kinderen, ondanks de AIDS, er namelijk vrij gezond uit). Met een bus vol (jaja 37!) slapende kinderen rijden we ’s middags terug naar het tehuis. Deze stranddag met prachtig weer en stralende gezichtjes doet me weer eens beseffen dat de mooiste dingen in het leven gratis zijn.

1 dec 2010 Binnenpretjes op wereld AIDS dag

Vandaag is het wederom feest op de afdeling. Feest, want het is Wereld AIDS dag en alle kinderen op de afdeling hebben AIDS. Klinkt natuurlijk een beetje raar zoals ik het nu zeg, maar ik geloof wel dat de kids het hebben ervaren als een feestdag want ’s middags kregen ze allemaal cadeautjes. ’s Ochtends was er in de grote zaal een bijeenkomst gepland om stil te staan bij Wereld AIDS dag. Voordat ik ga beginnen met mijn bevindingen van het lekkere staaltje Afrikaans organisatietalent, zal ik er eerst even serieus op deze bijeenkomst in gaan. Het heeft namelijk indruk op mij gemaakt. Ondanks dat het mogelijk is dat je nog redelijk oud wordt met AIDS, heeft het me wel doen beseffen dat het leven van de kinderen, waar je nu dagelijks mee werkt, op den duur zal veranderen. AIDS is een langzaam vernietigende ziekte. Gelukkig gaat het nu dankzij de juiste medicatie en voeding redelijk goed met de kinderen op onze afdeling. Je beseft wel dat naarmate ze ouder worden AIDS steeds meer een afbreuk zal doen op hun kwaliteit van leven. Hopelijk wordt er ooit een medicijn tegen deze ziekte gevonden. Een parodie op deze bijeenkomst wil ik jullie toch ook niet onthouden, want tussen de indrukwekkende momenten door heb ik toch ook veel binnenpretjes beleefd. De bijeenkomst zou om 10.30 uur beginnen. Dat die dan uiteindelijk om 11.00 uur begint dat is eigenlijk niet meer noemenswaardig in Afrika. Er is een programmaatje opgesteld voor de bijeenkomst en het ziet er veelbelovend, met name georganiseerd, uit. Afijn om 11.00 uur begint de directrice met een openingsspeech, terwijl het volume van de achtergrondmuziek nog volledig open staat. De hele zaal krijgt dus tot één minuut voor het einde van de speech geen enkel woord mee van deze openingsspeech. Een minuut voor tijd beleefd een van de Afrikanen een helder momentje ‘Goh, ik zal de achtergrondmuziek iets zachter zetten’. Na de openingsspeech worden de zusters gevraagd een liedje te zingen. Dit wordt niet vanaf het podium gedaan, maar zittend op de stoelen verspreid in het publiek. Uiteraard kan niet iedere zuster even goed zingen…ik begrijp nu waarom koren altijd gegroepeerd staan. Vervolgens kondigt de directrice een dansgroepje aan, waarna het dansgroepje vanuit het publiek verkondigt: ´Dan gaan we ons nu omkleden´. De bijeenkomst ligt dus even tien minuten stil waarna het dansgroepje het podium op komt gelopen. Ze staan klaar voor hun act, de muziek wordt ingezet en dan bedenkt één van de medewerkers dat het toch wel een leuk effect geeft als de gordijnen voor het podium worden dicht gedaan (want dan is de act natuurlijk één grote verassing). Kortom het publiek heeft de act al op het podium zien staan, intro van het muziekje is begonnen en twee Afrikanen gaan met alle geweld de gordijnen nog even dicht doen…om ze een seconde later weer open te trekken. Ik kwam niet meer bij van het lachen! Ben er niet achter of zo’n medewerker nou gewoon zijn opdracht te laat uitvoert of een spontane ingeving krijgt…de gordijnen werden in ieder geval met veel trots dicht en weer open gedaan. Na een paar vlekkeloze speeches stond een liedje op het programma dat door de kinderen zou worden gezongen, verkondigt de zuster vanuit het publiek dat ze het cdtje is vergeten en het dus niet door gaat... Bij de slotspeech wordt medegedeeld dat er bij de uitgang cakejes staan voor de externe mensen, kindjes en personeel mogen dus geen cakeje pakken. Geen probleem, alleen zie die kids maar eens langs die cakejes naar de uitgang te voeren. Ik ben blij dat er af en toe wat zware speeches in deze bijeenkomst hebben gezeten, anders was ik in deze lachbui blijven hangen ;-) Wat een geweldig staaltje Afrikaanse cultuur; ik mag die stressloze instelling wel! Bovendien merk je dat alles toch wel door draait, weliswaar niet volgens planning, maar het loopt door.

2 dec 2010 Talentenjacht

Vandaag staat er een talentenjacht op het programma bij het tehuis. Alle kinderen kunnen meedoen aan een modeshow, waarbij ze hun momentje op het podium desgewenst kunnen aanvullen met de nodige ‘moves’ (uiteraard extra punten). Voor de meiden betekent dit veelal schitteren in een prinsessenjurk, voorzien van een dikke laag make-up. Het gros van de jongens komt in legerpakken en smokings het podium op aangevuld met Michael Jackson moves. Sommige kinderen kiezen ervoor hun zangtalent ten gehore te brengen. Er is ook een jury aanwezig die gelukkig het zelfvertrouwen van de kids in tact laat (geen Idols-achtige kreten zoals: ‘Dat zingen van jou kun je beter alleen onder de douche doen’). Tijdens de talentenjacht wil een van de kinderen wel foto’s voor mij maken. Prima plan, want dan kan ik genieten van de talentenjacht. Hij blij en ik blij. ’s Avonds heb ik mijn Willemijn afgesproken mee te doen aan een sponsorloop van haar hardloopvereniging bij ons in de wijk. Dit betekent 3,5km rennen en daarna een kroegentocht. Het rennen valt mij zwaar, want sinds de shuttlerun van de basisschool heb ik (afgezien van wat ‘Help, ik ga de trein missen’-sprintjes) nooit meer langere afstanden gerend. Gelukkig kunnen we in de kroeg onder het genot van een drankje herstellen ;-). Bij de laatste kroeg is er iemand bewusteloos en wordt er een ambulance aangerukt. Met volle verbazing staan Willemijn en ik te kijken als we zien dat de brancard nog in elkaar gezet moet worden; het zijn allemaal losse onderdelen…er hoeft nog net geen schroevendraaier aan te pas te komen. Welkom in Afrika!

3 dec 2010 Hard drug?

Vanochtend toch een beetje hoofdpijn van het rennen ( ;-) ) dus besluit ik paracetamol te gaan kopen. Ik ga naar de drogisterij en word naar het apotheekgedeelte in de drogist gestuurd. Daar wordt me het hem van me lijf gevraagd: geboorteplaats, geboortedatum, naam etc etc. Vervolgens wordt mijn paracetamol in een mandje met een slotje gedaan, zodat ik het vooraan bij de drogisterij af kan rekenen. Met het mandje in mijn handen loop ik bedenkelijk naar de kassa…hopelijk toch wel paracetamol wat ik meegekregen heb? Heb meer het gevoel dat ik een of andere hard drug heb gekocht…we zullen zien ;-)

4 dec 2010 Braai en stappen in centrum

Vandaag sta ik op met spierpijn van het rennen van twee dagen geleden. Eerst dus maar even lekker fietsen om het eruit te trappen. ’s Middags hebben we een braai van het vrijwilligerswerk. Erg gezellig, grappig feit was alleen dat het een ‘bring your own’ braai was, waarbij het dus de bedoeling is dat je je eigen drinken mee neemt. Dit was alleen niet gecommuniceerd en daarom zat dus iedereen de hele middag op een watertje. Grappig effect wat iedereen kijkt elkaar aan met dezelfde blikken, maar niemand durft iets te zeggen. ’s Avonds ga ik met drie Duitsers op stap in het centrum van Cape Town. We eindigen in een kroeg met Live muziek, geslaagde avond.

5 dec 2010 Sinterklaas

Jala en ik zijn bij Duitse vrienden in het centrum blijven slapen en ’s ochtends rijden we terug. In het centrum is een steile helling bij een van de stoplichten en de handrem van mijn VW Chico is al enkele weken niet echt sterk genoeg meer. Oftewel op het moment dat het stoplicht op groen springt loopt mijn auto, als ik moet voet van het rempedaal haal, vol gas geef en de handrem los laat gewoon vrolijk teruguit. Dit heb ik al een paar keer eerder mee gemaakt, maar nu is het echt paniek. Gelukkig ziet de man achter mij ook het gevaar voor zijn bolide in en besluit van rijstrook te wisselen. Aangezien ik nog altijd geen drie voeten heb deze week dus toch maar even een bezoekje aan de garage brengen. Verder is het deze dag Sinterklaas, maar daar merk je in Zuid-Afrika helaas niets van. Mis Nederland op dit soort dagen dus wel meer. Maar het leuke van deze dag is dat pap en mam een ticket Zuid-Afrika hebben geboekt: van 5 januari tot en met 20 januari komen ze op safari! Op 20 januari zal ik zelf vervolgens naar Azië vliegen. Beetje dubbel gevoel heb ik wel, want ik wil hier eigenlijk nog niet weg. Ach, Azië is waarschijnlijk ook leuk.

6 dec 2010 Wat een pech kindjes weg en Herman Finkers

Waar is ‘Inam’ (= Jul) vraag ik ’s ochtends als ik de afdeling op loop. Voorgoed naar huis zegt de zuster. Evenals nog 7 andere kindjes (waaronder Jut) die dit weekend naar huis mochten. Het is bijna zomervakantie en kinderen die stabiel zijn en die ouders hebben die de zorg op zich kunnen nemen, mochten naar huis. Jala en ik super balen; we hebben niet eens gedag kunnen zeggen. In ieder geval goed om te horen dat het goed met de kinderen is en het is voor de kinderen uiteraard niets fijner dan thuis te zijn. Eind deze week zal ons plastic etend meisje ons ook verlaten, ze gaat naar een ander tehuis omdat ze bij ons niet de zorg kan krijgen die ze nodig heeft. Leuke van de afdeling is wel dat we steeds vaker assistentie krijgen van twee mannelijke verplegers. Een van de twee lijkt een beetje op Herman Finkers (misschien alleen omdat hij een snor heeft ;-)) en is erg leuk met de kids. Als de kinderen kattenkwaad uithalen zegt hij ‘Jij stout’. Hij zegt het alleen op een dermate lieve manier dat je gaat twijfelen aan de betekenis van stout. Tja van die twee mannelijke (tikkie vrouwelijke) verplegers zou menig non en zuster hier nog wat kunnen leren…

7 dec 2010 Deens kerstfeest

’s Avonds heeft mijn Deens huisgenootje een Deense kerstavond georganiseerd. Haar moeder is nu namelijk op visite en omdat ze kerst niet samen kunnen vieren, vieren we het nu alvast samen. Ze heeft tien vrienden (Duitsers, Zuid-Afrikanen, Nederlanders) uitgenodigd en onder het genot van kerstmuziek, eend en wijntjes vieren we een Deense kerstavond. Ook hebben we allemaal een cadeautje van 1 euro meegenomen waarmee we gaan dobbelen. Toch nog een beetje sinterklaas gehad! Erg gezellige avond. Bijna alle cadeautjes betreft iets van chocolade maar ik word de trotse bezitter van een kitscherig bloemetje met de tekst ‘You are proof that God loves me’… :)

8 dec Marktdag en vervolg 1 december

Mijn verhaal over de wereld AIDS dag is zo uit de hand gelopen dat ik de rest van 1 december hier maar even parkeer. Ook omdat ik over deze dag, 8 december, niet zo heel veel heb te melden :) (het was marktdag op het tehuis; we hebben allemaal door de kindjes gemaakte spulletjes verkocht). Op 1 december ’s avonds ben ik namelijk gaan fietsen met Willemijn (Nederlands meisje dat ook in Blouberg woont). Ik heb deze week namelijk een fiets gekocht, omdat fietsen hier niet duur zijn, ik het fietsen miste en onder het motto ‘Happy parttimer moet tijd nuttig gaan besteden (oftewel: fietsen is gezond voor te dikke kont)’. We beginnen enthousiast, niet echt realiserende dat we de wind sterk mee hebben, en willen onze grenzen verleggen door van het verharde op het strand te gaan fietsen. Eenmaal omgekeerd merken we dat de wind toch wel erg sterk is en willen we dus maar weer terug naar de verharde weg…geen enkele doorgang in de duinen te vinden … Onze plannen om wat eten te koken resulteert na deze tocht dan ook in een pizzaatje eten (gezond voor te dikke kont ???). Omdat het donker is gooien we de fiets van Willemijn achter in mijn VW Chico, zodat ik haar naar huis kan brengen. Ik heb sinds een dag de sleutel van het hek dus mijn auto staat op de oprit geparkeerd in plaats van op de straat. Ik weet niet wat het is met die VW Chico maar iedere oprit levert extreem veel uitdaging voor Snee op. Ook deze oprit is vergezeld door twee hoge muren en er zit een drempel… Die drempel bleek die middag iets te hoog te zijn voor mijn lage VW Chico (tja dat heb je met zo'n stoere bak ;-)), want er werd een geluid geproduceerd wat deed vermoeden dat de knalpijp in staat van ontbinding was beland. En nu dus de uitdaging om (in het donker en een fiets in je auto die het zicht belemmert!) weer diezelfde oprit te verlaten. Met een lachende Willemijn naast me beleef ik weer eens een stressmoment in mijn VW Chico maar naar drie keer steken en flink wat gas weet ik de oprit te verlaten. In het vervolg toch maar weer gewoon op straat parkeren :).

9 dec 2010 Nog niet uitgehard cement en ‘Na een rukkie’

Blijkbaar was mijn VW Chico niet de enige auto met een te lage onderkant, want vandaag bleek de drempel bij de oprit opeens te zijn verbreed. Kwam ik achter toen ik met mijn mountainbike door het cement reed wat nog niet geheel uitgehard bleek te zijn ;-). De nieuwe drempel is dus voor het leven gebrandmerkt met de sporen van mijn mountainbike. Verder heb ik over deze dag tot dusver niet zo veel te melden, alleen dat ´na een rukkie´ Afrikaans is voor ´na een tijdje´, tja soms is de gelijkenis met Nederlands ver te zoeken :)

Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en fijn weekend gewenst!

Liefs Heidi