Lege accu, buikgriepje, wijntour, huiselijk geweld

10 dec 2010 Artsen zonder grenzen

Mijn griepje van twee weken geleden kabbelt nog altijd een beetje voort. Daarom deze dag maar een beetje rustig aan gedaan, want ik wil die avond graag naar de braai en voor het weekend staan er leuke plannen op het programma. Die dag hoor ik van Roel en Anika dat zij een ernstig ongeluk hebben gehad tijdens hun vakantie in Namibië. Zij zijn met hun camper over de kop gegaan en hebben er wonder boven wonder alleen een gebroken pols en wonden als gevolg van de glasscherven aan over gehouden. Dat is even schrikken. ´s Avonds op de braai leer ik een Deens stelletje kennen die voor Artsen zonder grenzen in Congo werkt. Hun verhalen maken indruk. Ze werken beide als een arts in een ziekenhuis in Congo. Dagelijks worden zij met ernstige ziektes geconfronteerd (AIDS, kanker, TBC). Bij mensen met kanker wordt veelal geen behandeling gestart, omdat de mensen vaak pas bij de arts verschijnen als de kanker in een te ver gevorderd stadium is. Kan er nog wel een behandeling worden gestart dan is de medicatie vaak te duur. Ook vertellen ze dat een van de Congolese kindjes ooit hard weg is gerend bij het zien van de Deense arts; het kindje had nog nooit een blanke gezien. Respect heb ik voor deze artsen zonder grenzen. Afgezien van twee vrije dagen in de maand, werken ze iedere dag. Het stelletje leeft 1000km van elkaar vandaan en internet- en telefoonverbindingen zijn zeer slecht, danwel niet aanwezig. In twee maanden tijd zijn ze 10 kilo afgevallen. Ook zij hebben grappige ‘Afrikaanse’ bevindingen. Zo vertelt de arts dat bijna iedere Congolese arts in zijn ziekenhuis een mobieltje heeft…grappige is alleen dat in die provincie geen bereik is met een mobiele telefoon. Desalniettemin dragen de artsen het mobieltje met veel trots aan hun broek.


11 dec 2010 Recoverdagje 2

Na de drankjes van gisterenavond lijkt mijn griepje weer opnieuw een beetje terug te zijn. Balen, want ik zou die dag naar een leuk marktje gaan en opnieuw naar de Afrikaanse Extrema. Toch nog maar een recoverdagje inbouwen. Ik heb net twee films voor die avond gehaald (onder het motto: recoveren doe je in bed) als Janet mijn Deens huisgenootje op mijn deur klopt: ‘Zin om mee naar een feestje te gaan?’. Ze belooft me dat het niet laat wordt en dus Snee is weer over stag…


12 dec 2010 Freshlyground en lopend door MC drive

Vandaag hebben we een verassing voor Gladys en haar gezin. Gladys is de vrouw van het B&B in het township waar ik weleens over heb verteld. We gaan eerst met z’n allen lunchen bij Marijke die echt super veel en lekkere dingen heeft gemaakt. Daarna gaan we naar een concert van Freshlyground in een super mooi park in Cape Town. Freshlyground is zegmaar de Afrikaanse Madonna; ze zijn onder meer bekend van de samenwerking met Shakira in het liedje ‘Waka Waka’. In Cape Town zijn er vaak van dit soort concerten. Alle Afrikanen rukken dan uit met wijntjes, biertjes, kleedjes en picknickmanden om liggende in het zonnetje van een concert te genieten. Helemaal mijn stijl! Van het vrijwilligerswerk en het hostel zijn er ook een aantal mensen dus dat is erg gezellig. Na het concert besluiten we nog naar de kroeg te gaan in Blouberg (= gebied waar ik woon). Rond 0.00 uur gaat iedereen naar huis en besluiten Jala en ik nog even te blijven. Na een half uurtje bedenk ik me dat ik mijn autosleutels nog in de auto van Willemijn heb liggen, die heb ik morgenvroeg wel echt nodig dus daarom nog maar even langs Manou en Willemijn. Onderweg trakteren Jala en ik onszelf nog even op een MC flurry die je blijkbaar ook lopende door de MC Drive kan bestellen. Nieuwe ervaring! Kan ik de volgende keer gewoon mijn VW Chico op de parkeerplaats parkeren en hoef ik hem niet bloot te stellen aan het risico van die hoge stoepranden ;-)


13 dec 2010 Accu leeg

’s Ochtends stappen Jala en ik enthousiast in mijn VW Chico om koers te zetten richting de kids. Bij het omdraaien van de sleutel start de auto niet. Het was een korte nacht dus valt bij mij niet direct het ‘randje’ (= Afrikaans kwartje) dat ik bij het verlaten van de parkeergarage gisteren ben vergeten mijn lichten uit te zetten. Mijn VW Chico beschikt namelijk niet over een alarmerend geluidje; die gaat er vanuit dat er bij de bestuurder zelf wel een lichtje gaat branden. Bij mij niet, dus dat wordt aanbellen bij de huisbaas. Nou is de huisbaas een vrouw van 27 die over het algemeen niet super goed gehumeurd is…laat staan om 08.00 uur in de ochtend. Toch bel ik maar aan in de hoop dat ze zich zeer vereerd voelt dat ik haar heb uitverkoren als de redder van mijn VW Chico. Niet dus… Met een chagrijnig gezicht worden de startkabels erbij gezocht. Helaas heeft mijn VW Chico ongeveer 20 minuten nodig voordat die weer aan de praat is...(in het gezelschap van de chagrijnige huisbaas voelde het als veertig minuten). Na het tehuis ga ik ’s middags nog even naar Marijke om nog een en ander voor het B&B door te nemen. ’s Avonds ga ik samen met Roel en Anika tapas eten, omdat ze over een week naar huis gaan.


14 dec 2010 Snee heeft Off day

Soms heb je van die dagen dat je eigenlijk gewoon beter in je bed kan blijven. Je voelt het ’s ochtends eigenlijk al bij de eerste klungelige actie, maar hebt dan nog de hoop dat het om een incident gaat. Het was voor mij al weer een tijdje geleden dat ik zo’n dag had gehad. Ik herinner me nog een dergelijke dag afgelopen voorjaar. Ik zal er niet te diep op in gaan, maar ik had me die dag verslapen en handel dan met twee principes: 1 alles moet snel gebeuren, 2 troep is een zorg voor later. Kortom de resultanten van het verstopte doucheputje, de op de aanrecht geparkeerde bedorven salade en de van de vensterbank gestoten plant waren bij het verlaten van het huis nog meer dan zichtbaar. Om vervolgens ’s middags te vernemen dat de taxateur er over een half uurtje zal zijn..HELP! Maar goed, in Kaapstad kan het mij dus ook overkomen en dit was dus zo’n dag. Het begon ermee dat ik de inhoud van mijn pot met bodylotion op de grond en wel uitgerekend op het hoogpolige tapijtje weet te parkeren. Vervolgens loop ik naar mijn VW Chico die opnieuw niet wil starten…ditmaal weet ik zeker dat ik geen lichten aan heb laten staan. Balen, want vandaag staat er een uitje naar de speeltuin voor de kinderen op het programma. Ik ga niet nog een keer aanbellen bij de huisbaas, want dan roep ik een huisuitzettingsbevel op me af. Tijd voor een alternatief. Ik bel naar het verhuurbedrijf (telefoonnummer ken ik inmiddels uit mijn hoofd ;-) ) en meneer heeft pas om 12.00 uur tijd. Daar gaat het uitje. Telefoontje dus naar het tehuis waar ik me inmiddels de koningin van de smoesjes voel. Als je in één en dezelfde maand niet danwel later op komt dagen vanwege een muis in de badkamer, tweemaal een lege accu en een griepje én je diezelfde maand ook werktijdverkorting aanvraagt heb je immers alle schijn tegen je ;-). Om de tijd tot 12.00 uur te doden besluit ik te gaan fietsen; blijkt mijn ketting eraf te liggen. Ik denk dat wel even te kunnen fixen in mijn witte broek…Nou die ketting ligt erop hoor! De resultaten van dit karwei zijn nog altijd zichtbaar op mijn witte broek ;-) Als om 12.00 uur de man van de garage arriveert geef ik hem de sleutels en ga ik zelf terug naar mijn ligstoel in de veronderstelling dat ik hem het komend half uur niet meer zie. Echter is hij binnen enkele minuten al weer terug. ‘Weet je zeker dat de auto vanochtend niet wilde starten?’ zegt hij. ‘Oh mijn god, ik heb me met mijn slaperige kop toch niet vergist’, denk ik bij mezelf. ‘Probeer het nog eens’, zegt hij tegen me. Ik neem plaats achter het stuur, draai de sleutel om en de motor begint te lopen. Terwijl ik mijn hoofd roder en roder voel aanlopen van schaamte geeft hij mij een knipoog en zegt ‘Ik heb zojuist de accu vervangen voor een nieuw exemplaar’. Grrrrr, zoiets moet je niet zegen tegen een onhandig persoon op haar onhandigste dag van het jaar. Zo’n snelle reparatiebeurt klopt nou eenmaal niet mijn Afrikaanse ervaringen tot nu toe :). Later op de middag besluit ik nogmaals te gaan fietsen. Na een paar kilometer krijg ik een lekke band. Ik wil me natuurlijk niet meteen uit het veld laten slaan, dus ik besluit een fietsenpomp te kopen in de hoop dat er geen gaatje in de band zit. Helaas, dus wel. Na mijn VW Chico heb ik er met de aanschaf van deze fiets dus nog een zorgenkindje bij gekregen ;-). Kortom terug naar huis lopen met mijn fiets in de hand. Tijdens dat wandeltochtje blijkt maar eens dat de Afrikanen best een behulpzaam volkje zijn. Iedere fietser spreekt me aan met de vraag of ze iets voor me kunnen doen. Het aanbod varieert van een zegenwens tot een routebeschrijving naar de dichtstbijzijnde fietsenwinkel en een lift naar huis (No worries mam, heb ik niet gedaan, want dan zou mijn fiets krasjes oplopen ;-)). Blij ben ik als ik weer thuis ben...tijd om thuis te blijven om meer ellende op deze baaldag te voorkomen. Maar goed dat ik niet met de kids naar de speeltuin kon; ik had er vast eentje een paar tanden armer gemaakt.


15 dec 2010 Kerstman op het tehuis

De dag begint niet erg fijn op het tehuis. Ilam, een meisje van bijna een jaar oud, blijkt overleden te zijn. Ze was de laatste week weer thuis bij haar moeder, maar afgelopen maanden heeft ze ook verschillende weken op het tehuis doorgebracht. Ook gaat het niet goed met Ashika. Ze ligt met een ernstige longontsteking in het ziekenhuis. Ook Ashika is ongeveer een jaar oud. Hopelijk komt ze er door. Het nieuws over deze twee meisjes doet je weer even stilstaan bij de kwetsbaarheid van deze kleintjes met AIDS. Om 12.00 komt de Kerstman op de afdeling dus is het feest. Voor ieder kindje is er een pakket met cadeautjes gemaakt; ze worden goed verwend. Vrijwel ieder kindje heeft ook bellenblaas in zijn pakketje zitten, iets waar de kleintjes dol op zijn. Grappige is alleen dat die kleintjes zo gefocust zijn op het maken van mooie bellen dat de potjes met de vloeistof horizontaal in plaats van verticaal worden vast gehouden. Oftewel tussen 12.00 en 13.00 uur ging de een na de andere pot bellenblaas gevloerd :) Uiteraard de vloeistof netjes opgedaan anders zouden we de nonnen binnen de kortste keren kunnen zien vliegen over de vloeistof. Er vanuit gaande dat ze connecties met god hebben, zijn het niet de juiste personen om dat soort grapjes mee uit te halen ;-). ’s Middags ga ik samen met Sabine zwemmen met 10 meiden van onze afdeling en van een andere afdeling. Nu draaien we immers het zomerrooster, waardoor je ook op andere afdelingen werkt. Om 16.00 uur begint de kerstborrel van het tehuis, die uiteindelijk om 17.00 uur start. Er zijn voor 80 mensen tafels gedekt, maar er komen er slechts 40 opdagen, dus dat is wel erg sneu voor de organisatie. Tijdens de speeches gebeuren weer de meest hilarische dingen en deze keer weet ik helaas mijn lach niet in te houden…


16 dec 2010 Zoete wijntour

Als ik ’s ochtends nog in mijn bed lig, krijg ik een sms van mijn huisbaas (ja, die chagrijnige ;-)). ‘Bedankt voor de bloemen! Zin om vandaag mee op wijntour te gaan?’. Ik heb gisteren maar even een bloemetje bij haar afgegeven, omdat ik me toch wel een beetje schuldig voelde na haar behulpzaamheid bij mijn lege accu afgelopen maandag. Het is vandaag een nationale vrije dag in Zuid-Afrika dus een wijntour klinkt me wel goed in de oren. Misschien dat ik op die manier ook een minder chagrijnige kant van haar te zien krijg (hopelijk heeft ze een vrolijke dronk want anders). Samen met de vriend van de huisbaas, een Zuid-Afrikaans bevriend stel en nog een Iers stelletje gaan we op wijntour. We gaan naar drie wijnboerderijen. Ik geef iedere keer aan dat ik graag zoete wijntjes wil, want veelal resulteert in zoete dessertwijntjes. Ik moet toegeven voor mij zijn de wijntjes ook veelal te zoet, maar de barmannen kijken me aan alsof ik van een andere planeet kom. Bij de tweede wijnboerderij worden we met z’n zevenen in een conferentieruimte apart gezet. We proberen het zelf maar te zien als een upgrade naar een VIP-ruimte, maar in feite komt het er op neer dat we op een subtiele wijze worden weggemoffeld. Waarschijnlijk worden we op onze slippertjes in onze zomerse jurkjes en jeans niet helemaal tot het gewenste publiek gerekend. De laatste wijnboerderij heeft een ‘Cookies and Wine’ arrangement op het menu staan. Das helemaal op mijn lijf geschreven…waarschijnlijk alleen op mijn lijf want er geld een speciale kortingsactie voor. Na de wijntjestour ga ik ’s avonds nog naar de verjaardag van Willemijn. Een gezellige braai en om 02.00 uur val ik moe maar voldaan in mijn bedje.


17/18/19/20 dec 2010 Buikgriepje

Die middag en avond raakt mijn maag totaal overstuur en maak ik helaas meerdere malen kennis met de binnenkant van een Afrikaanse WC-pot. Dit blijkt een begin te zijn van een buikgriepje. Op maandag ga ik toch maar even naar de dokter, want een derde griepje in een maand tijd is niet echt iets voor Snee. Scheutig als ze hier zijn met de pillen krijg ik antibiotica en nog twee soorten pillen mee. De dokter wil me duidelijk niet meer terug zien ;-) Normaal ben ik niet zo van de pillen, maar nu neem ik ze graag aan. Ziek zijn thuis is niet leuk, maar in het buitenland voel je je dan toch nog net iets zieliger. Met de kerst in het vooruitzicht slik ik graag een pilletje om weer de oude te worden. Met lood in mijn schoenen bel ik maar weer naar het tehuis (…koningin van de smoesjes weet van geen ophouden ;-)).


21 dec 2010 Real life soap in huis

Ik zal er eerlijk over zijn. Met mijn huisgenootjes heb ik niet zoveel. Janet is een Deens meisje van 27, aardig, maar het loopt niet vlotjes tussen ons. Kan nu niet echt de woorden vinden die het omschrijven, maar ik kom er vast nog wel een keertje op terug. Ik zal me nu even richten op de soap ‘Dean met zijn vriendin en moeder’. Dean is een twintigjarige surfboy die met zijn moeder in huis woont. Ook zijn vriendin blijft geregeld slapen (als ze geen ruzie hebben :)). Moeders is een veertigjarige lerares Engels die momenteel vakantie heeft en zich eigenlijk niet zo’n goed raad weet met haar tijd. Oftewel; ze zit de hele dag in haar hippiekleedjes voor de buis soaps te kijken onder het genot van magnetronmaaltijden. Moeders is maar wat gelukkig met de keuze van haar zoon Dean voor zijn vriendinnetje. Vol trots vertelt ze dan ook regelmatig over haar nieuwe ‘dochter’ en brengt ze het setje ’s ochtend ontbijt op bed. Vandaag lag ik op mijn kamer een boek te lezen toen er opeens luidruchtig geschreeuwd werd. Dean en zijn vriendinnetje hadden ruzie. Beide nogal temperamentvol van aard, schreeuwde ze elkaar toe met woorden die in de verste verte niet leken op de tortelduifjestaal van enkele dagen ervoor. Deuren vlogen over en weer en al haar bezittingen werden door het vriendinnetje in een sneltreinvaart verzameld danwel door Dean toegesmeten. Uiteindelijk werd de voordeur door het vriendinnetje dichtgegooid legendarische woorden ‘Dean, ik wil je nooit meer zien’. Het waren deze woorden die moeders denk ik deed besluiten haar magnetronmaaltijd even op tafel te parkeren en uit de bank op te staan. Onder het motto ‘Morgen wel weer een soap op tv, maar misschien geen schoondochter meer’ rende ze het vriendinnetje achterna. Dean stond er uiteraard een paar minuten later ook bij, want een twintigjarige surfboy accepteert het natuurlijk niet dat zijn hippiemoeder hier de peacemaker gaat lopen spelen. Oftewel de ruzie verplaatste zich van binnenshuis naar buitenshuis, wat voor mij als publiek natuurlijk wel weer een beetje jammer was. Ik vond het wel een vermaak. Dit was al mijn vijfde dag ziek in bed en eindelijk gebeurde er voor mijn beleving weer eens iets in mijn beperkte leefomgeving. Na een tijdje kwam moeders weer naar binnen om haar even later weer naar buiten te zien gaan met twee kopjes thee (hete vloeistof kijk ik nog bedenkelijk…hoop dat de twee een beetje zijn afgekoeld ;-)). Later biedt moeders mij verontschuldigingen aan voor de geluidsoverlast. ´Is niet erg´, zeg ik tegen haar, ´het was me een waar genoegen´ denk ik bij mezelf. Inmiddels zijn de twee weer een en al tortelduif en kan moeders weer met een gerust hard haar soaps op de bank bekijken. Ook al heb ik het dan niet getroffen met mijn huisgenootjes, het is zeker beter dan alleen wonen. Het is een vermakelijke soap hier in huis! Kon het maar iedere dag ruzie zijn tussen Dean en zijn vriendinnetje ;-).


22 dec Weer naar het tehuis!

De antibiotica heeft zijn werk gedaan en ik voel me al weer iets beter. Er zijn twee nieuwe kindjes. Een van de twee wordt door de zusters direct bij mij geparkeerd met het verzoek hem te troosten. Hij is gisteren binnen gekomen en huilt onafgebroken ‘mama, mama’ roepende. Vervolgens krijg ik van een andere zuster op mijn donder dat ik hem aan het troosten ben en dat ik met hem moet gaan spelen anders krijgen ze er een ‘hang’-kind bij. ‘Welkom terug’, gelukkig kan ik deze snauwen van zusters voort weglachen. Het mannetje is erg snel op te vrolijken op het klimrek dus heeft die laatste zuster niet zo’n verkeerd idee gehad. Het wordt weer een ouderwetse ochtend waarbij het lekker chaotisch is. De nodige melkbekers gaan over de vloer, Chuma weet zittende op het potje toch naast het potje te plassen en Shadley drinkt als een hondje van het regenwater dat op de glijbaan ligt (ja, ook in Kaapstad regent het weleens). Ashika is gelukkig terug van het ziekenhuis en Rowan wordt vandaag opgehaald door zijn tante om voorgoed naar huis te gaan. Leuk om weer terug te zijn.


23 dec 2010 Zwemmen met kids

Tja heb nog niet zoveel te melden over vandaag. Ben vandaag gaan zwemmen met een paar kinderen en dat was erg leuk!

Nog twee weken en dan zijn pap en mam er al! Daar kijk ik erg naar uit. Dus ook nog maar twee weken werken en dat vind ik wel een enge gedachte. Ik ga de kindjes zeker missen en overweeg nu dus toch om wel vrijwilligerswerk in Nepal te gaan doen. We zullen zien.

Iedereen een super fijne kerst gewenst en een geweldig uiteinde! En natuurlijk een super 2011!

Liefs Heidi